Hét debat deze week in de tricolore République gaat over de punaises des lits. Alarm op alle voorpagina’s, geen tv-journaal dat er niet mee opende. Eerlijk is eerlijk, ik moest het woordenboek erbij halen voor ik wist hoe zo’n bedpunaise in het Nederlands heet: bedwants. Had ik nog nooit van gehoord. Klinkt wel een beetje lekker 19e-eeuws, maar Nicolaas Beets, mijn favoriete auteur uit die tijd, heeft er nooit iets over genoteerd. Voorts vind ik dat bedwants naar viezigheid en armoe riekt en dat heb ik juist helemaal niet bij punaise des lits. Dat is een lichtvoetiger benaming want een punaise kan je toch onmogelijk serieus nemen?
De kwestie is dat die bedwantsen in Frankrijk en dan vooral in Parijs blijkbaar met een succesvol oorlogsoffensief begonnen zijn. Dat ze sedert jaar en dag in hele kolonies met name in hotels en wat ze tegenwoordig zo mooi verhullend achterstandwijken noemen, hun rusteloos bestaantje opbouwen, is allerminst nieuws. Wél dat ze nu met z’n allen de metro nemen en een bioscoopje pikken.
Een woeste nacht
Ik dacht even dat de bedwants een mij onbekend mirakel was, maar mijn echtgenote vertelde me dat ik heel lang geleden met die lui in discussie ben geraakt. En heb verloren. Totaal vergeten, waarom zou je je nederlangen onthouden? Waren in Parijs, studenten zonder middelen, toch naar die stad want dat hoorde toen zo, een agenebisj hotelletje in het Quartier Latin, het werd een woeste nacht, en niet omdat we jong waren. Gebeten, jeuk en meer jeuk, we deden het licht aan en ontwaarden in de kuil in het midden van de matras een krioelende schare kruipelingen die weinig geneigd bleken gehoor te geven aan ons verzoek om op te krassen. Al krabbend stonden we maar op, verlieten het hotel, in dat Quartier Latin is altijd wel een café open.
Paniek tot in de hoogste kringen
Ik weet nu dat de bedwants met vuiligheid in verband wordt gebracht, dat de ongediertebestrijding het er druk mee heeft, 65% meer interventies (die dik in de papieren lopen) dan in 2022, althans in Parijs, en dat ook in Nice in de trams wordt gekeken of er punaises zijn ingestapt. Waarom ze bijna plotseling zo massaal actief zijn, heb ik nergens goed uitgelegd gekregen. Ik dacht: zal wel weer aan het klimaat liggen want het weer krijgt vandaag de dag van alles de schuld.
Ondertussen is er tot in de hoogste kringen in Parijs sprake van een soort punaise-alarmfase. Dat komt door een onhandige opmerking van de loco-burgemeester van la capitale dat “personne est à l’abri” als het om de bedwantsen gaat, ongeveer: niemand is beschermd. Die uitspraak werd opgepikt door Engelse media die kopten: ‘No one is safe in Paris’ en de New York Times begon over ‘la ville lumière’ als de ‘ville morsure’, van lichtstad naar gebeten stad.
Het resultaat? Bezorgde toeristen begonnen hun reis naar Frankrijk te cancellen, en ja, de Olympische Spelen komen eraan! Er moet wat gebeuren, voor vandaag (vrijdag) is er een interministeriële vergadering aangekondigd.
In mijn plattelandsbed was het vannacht trouwens ook bal. Geen punaise, maar een ordinaire mug die ik handmatig naar zijn eeuwige jeukvelden heb gemept.
