Al bijna eind november en ik zat gewoon buiten op mijn terras aan de lunch. De zon deed wat ik van ‘m verwachtte, ik trok mijn trui uit en de opwarming van de aarde vond ik helemaal geen probleem. Erg hè?
Wat me ook opgewekt stemde: ik had al een paar slokjes genipt uit het glas Beaujolais Village 2023 dat voor me stond. Ik heb weleens gehoord dat die jonge wijn pas op de derde donderdag van november de markt op mag, en bij ons in de épicerie stond er donderdag in relatieve vroegte al een fles op het toonbankje. Dan heb je het beslist over vooruitgang. Want in andere jaren duurde het altijd tot zaterdag voor de Beaujolais mijn dorpje had weten te vinden. “We staan op de kaart!”, zei ik opgetogen tegen Épicerientje en ik besloot dat ik het dorp hier nooit meer als een achtergebleven gebied zou neerzetten.
Van wijn weet ik niet zoveel. Volgens mij heb je maar drie soorten: heel lekker, minder lekker en niet lekker. Ik ken wel een paar vinologen die wijn proeven als micro-biologen in een laboratorium. ’t Zijn geleerde mensen, meestal een beetje ingetogen en ze weten echt alles van kennelijk karakteristieke druiven met rare namen. Ik heb er niet het begin van zin in om te proberen hun diploma te halen. Ik weet waar de kurkentrekker ligt. Dat lijkt me wijnkennis genoeg.
Ik zat in alle rust met mijn bordje tonijn-tagliatelle, de Var Matin en een tweede glas Beaujolais op m’n terras toen er vanaf de overkant van de rivier ineens pokkenherrie klonk. Bonga-bonga dreunmuziek dat steeds dichterbij kwam. Het helse kabaal werd onderbroken door een magafoon-stem en ik snapte dat er propaganda werd gemaakt voor een circus. Dat z’n tentje had opgeslagen op de parking van La Poste.
Ik ben faliekant tegen circussen. Toen ik nog een jonge moeder in Nederland was, was ik wel gedoemd om er een keer naartoe te gaan, maar ik vond het vreselijk. Al die krijgsgevangen mishandelde dieren, kansloze leerling-gymleraren op een dun touwtje en licht beperkte mensen in kleurrijke snoepjesverpakking, op uitgebouwd schoeisel dat niet meteen aan Adidas deed denken, ik zag er de grap niet van in. Hoe het precies zit, weet ik zo gauw niet, maar er is of er komt bij ons in Frankrijk een verbod op zogenaamde shows met dieren in circussen. Zal een keertje tijd worden.
En hoezo herrie-reclame maken langs een weggetje waar bijna niemand woont? Circus-directeuren zijn niet goed bij hun hoofd. We hebben 900 inwoners, gemiddelde leeftijd minstens 70 plus, maar ja, we staan dus ineens op de kaart en zo’n circus-chef denkt dan: daar moeten we ook naar toe.
Het lawaai verstomde, ik keek naar mijn glas en oordeelde: heel lekker. Terwijl ik eigenlijk nooit zo enthousiast was over de Beaujolais primeur. Bij de kaas bij het avondeten kreeg ik een glas aangereikt van die altijd zo streng serieus genomen wijn uit de Bordeaux. In de huiselijke kring hang ik graag de connaisseur uit en ik zei: “Die Beaujolais was beter”.
Niet voor het eerst viel me onbegrip ten deel.
