Dus de president van Frankrijk vindt dat er meer gebaard moet worden. Dat zei hij van de week tijdens zijn twee uur durende persconferentie. Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn er in Frankrijk niet zo weinig kinderen geboren als in 2023 en dat bevalt (excusez le mot) hem helemaal niet. Ik volgde die live op tv uitgezonden persconferentie in Frans gezelschap. Er werd meteen vrolijk gelachen toen de president erover begon. “Dat moet hij nodig zeggen!”, schamperde Julien, naar Provençaalse normen groot van stuk, maar een kleintje als wijnboer van naar schatting een jaar of 60, die hoopte iets te horen over de toekomst van de landbouw. “Zelf niet eens één kind verwekt.”
De Fransen zijn er verzot op
Het begin van een opgewonden debat zonder gespreksleider waar de Fransen zo verzot op zijn. Zeker als ze in een tv-uitzending of in het café zitten. Stemverheffing en emotionele gebarentaal waar zelfs een doventolk niet meer uit komt. Ik ben er ondertussen mee vertrouwd, maar zelfs na zoveel jaar in dit land vind ik het vaak lastig het gesprek te volgen als er door elkaar heen getetterd wordt. “Maar op z’n 37e was ie toch opa!”, riep Sébastien, die me nooit heeft kunnen uitleggen wat ie als fonctionnair nou precies bij de gemeente uitspookt. Niet al teveel, vermoed ik, hij ontbreekt echt nooit op het apéro-appèl.
Ineens ging het weer over het leeftijdsverschil tussen de president (1977) en zijn vrouw Brigitte (1953). Was een itempje toen Macron voor het eerst president wilde worden, een scholier die als 17-jarige roept dat ie met zijn gehuwde en 24-jaar oudere lerares zal gaan trouwen. Hij kreeg het voor elkaar, net als zijn presidentschap en de Pensioenwet, over dat verschil in leeftijd hoor je in Frankrijk bijna niemand meer.
Beau grand-père
Macron werd stiefvader (beau-père in het Frans, wat toch een stuk aardiger klinkt) en inderdaad op z’n 37e beau grand-père. Het schijnt allemaal prima te gaan, met vaak vakanties en famille in het presidentiële buitenverblijf in Bormes-les-Mimosas.
“Waar bemoeit die man zich mee?”, foeterde Gérald, de postdirecteur die erbij was komen zitten. Fan van Le Pen. Hij begon over zijn dochter, algemeen erkend als la belle du village, die er volgens haar vader niet aan moest denken ooit zwanger te worden. “En al helemaal niet van die Macron!”
Het gesprek nam de voorspelbare wending over migranten die – zoals bijna altijd – werden afgeschilderd als zaaddonoren in de eredivisie. Ik ken dat riedeltje en ik had er geen zin.
Weer thuis vertelde ik mijn vrouw wat de president had gezegd. “Meer baren?”, zei ze, “dat doet ie dan maar lekker zelf”.
