Als er één reden is om in juli de verzengende hitte van de Provence te trotseren dan is het wel de jaarlijks terugkerende kleurenpracht op de hoogvlakte van Valensole. Hij die denkt dat de ogen als enige zintuig aan bod komen, slaat de bal lelijk mis. Vanuit Cotignac is de hoogvlakte van Valensole het aardsparadijs waar je de paarsblauwe bloemen van de lavendel kan bewonderen.

De meest toeristische route is de départementale die van Valensole naar Puimoisson loopt. De hoogvlakte die zijn naam ontleend heeft aan het nabijgelegen dorp is je metgezel in een kleurrijke ontdekkingsreis. Wees gerust, je zal er niet alleen zijn om de batterij van je fototoestel af te peigeren. De keuze in het plaatjes schieten is uitermate moeilijk. Altijd is er wel een veld dat via een andere invalshoek of door de toevallige aanwezigheid van een gebouw, struik, boom of vergezicht rijp is voor een zoveelste magische prentkaart die je niet wil onthouden aan het nageslacht. Wuivende grashalmen in contrast met de donkerblauwe kleur, een desolate cabanon als welgekomen afwisseling, het groen van de bomen als afbakening van een veelkleurig aquarel, bergketens als natuurlijke rem op de oneindigheid van uitgestrekte vlaktes.   Af en toe eens afdwalen van de route, op zoek naar andere invalswegen, is een aanrader. De minder drukbezochte velden moeten qua pure schoonheid niet onderdoen voor deze van in de toeristische brochures beschreven route. Je komt niet alleen ogen te kort om al dit moois te bewonderen, ook je gehoor wordt regelmatig geprikkeld. Het gezoem van de bijen wordt bij momenten overklast door het tsjirpen van de krekels. Het luide concert dat ze houden om hulde te brengen aan de bloemenpracht klinkt misschien eentonig maar je kan ze op geen valse noot betrappen. In de nabijheid van een gemaaid veld dringt de specifieke lavendelgeur in je neusgaten. Drie zintuigen die zich laten dirigeren met de lavendel als orkestmeester. Het gevoel krijgt een bescheiden rol toebedeeld door de overijverige bijen die rakelings langs je voorbijzoeven. Ze zijn op zoek naar voedsel dat overvloedig aanwezig is.  Af en toe knallen een paar onbezonnen exemplaren in harakiristijl tegen de ruiten van je auto.

En de smaakpapillen dan? Even geduld, die komen later aan bod.

Het hele jaar aantrekkelijk

Uiteraard is de natuur nu op zijn mooist maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat deze streek het ganse jaar een bepaalde aantrekkingskracht heeft. Lichtinval en variatie in flora fleuren de verandering van seizoenen op. De uitgestrekte vlakten worden afgezoomd met de gebergten van de Verdon. De Mont Ventoux laat zich niet onbetuigd. Bij helder weer pronkt hij met zijn kale kop en domineert constant de eindeloze vergezichten. De Asse, een bijrivier van de Durance, kronkelt onzichtbaar langs de nabijgelegen valleien en leent zijn naam aan een aantal dorpen in zijn omgeving.

Kers op de taart

Op het einde van onze rit krijgen we, als kers op de taart, een paar zonnebloemvelden voorgeschoteld. Het verbluffende nagerecht van een heerlijk menu. De zonnebloemen staren je aan met hun kop van gele blaadjes en oranje stampers waarop werkbijen zich als gulzige gasten uitleven.

De hoogmis wordt opgeluisterd in Saint Jurs. Tot vandaag onbekend en onbemind. In vroegere tijden was de ontginning van plaaster het economische draagvlak van de streek. Nu resten er alleen nog ruïnes van molens en ovens om ons te herinneren aan deze vervlogen tijden. Hoewel Saint Jurs vandaag zijn bekendheid te danken heeft aan de toeristische definitie van hoogstgelegen dorpje van de hoogvlakte van Valensole, starten er initiatieven om de fabricatie van plaaster nieuw leven in te laten blazen. De église Saint Georges, opgetrokken in een bouwstijl van romaanse en gotische ingrediënten, verdient een omweg. Na een steile klim stellen we vast dat de kerk gesloten is. Omdat we ons voorgenomen hebben het niet bij een eenmalig bezoek te laten, besluiten we om bij een volgende gelegenheid de tip van de dame die in het huis naast de kerk woont, op te volgen en de sleutel bij de mairie op te halen. Een paar eenzame muren zijn de opvallende getuigen van de feodale burcht die vermoedelijk dateert uit de 16^de eeuw. De inwoners zijn uiterst charmant en behulpzaam. Het moet aangenaam leven zijn in dit dorp. Levenskwaliteit en ongedwongen levensonderhoud fonkelen op het aangezicht van de weinige stervelingen die we ontmoeten. Iedere dag genieten van uitzonderlijke vergezichten, een warmkleurige zonsondergang, een oorverdovende stilte, je zal voor minder het geluk laten binnendringen in je brein en je hersenen laten inpalmen door een ongedwongen spontaniteit. Werken om te overleven met in de zomer mildere, verdraagzamere temperaturen dan in het lagergelegen binnenland. Op 850 meter hoogte, de kerk flirt met 950 meter, laten de zomerse temperaturen zich temperen.

De belofte om ook het genot van de smaakorganen te beschrijven, ben ik niet vergeten. Hoewel de naam van het restaurant dit insinueert, hoef je niet naar het einde van de wereld te reizen voor een culinair hoogstandje. Le bout du monde is een restaurant in Saint Jurs waarbij de vrouwelijke chef-kok voortdurend je smaakpapillen prikkelt en laat genieten van natuurlijke smaken in haar niet-alledaagse gerechten. Geen pizza’s, geen ratatouille, geen bavette, wel een heerlijk voorgerecht op basis van groenten, smaakvolle, eigenwijze lasagnes, krokante kipbrochettes en onweerstaanbare nagerechten. De aandacht voor de plaatselijke bio-cultuur is nooit ver weg. We lieten ons verleiden door een fruitige rosé van een domein uit Saint-Victoire dat al sinds 1985 bio-wijnen in zijn gamma heeft. Waar vind je nog een dienster die door de chef van het restaurant teruggestuurd wordt met de boodschap dat twee groentenschotels als voorgerecht overdaad is, dat je beter één voorgerecht voor twee neemt? Het ongedwongen optreden van de baas, alsof hij als een ervaren orkestleider aan het improviseren is, straalt kennis en passie voor het vak uit. Het was lang geleden dat we op restaurant nog zo goed gegeten hebben. Ook dit verdient een terugkeer naar dit verrassende dorpje op het plateau van Valensole.

O ja, de verwaande Ventoux hield ons in het oog met het goeddunken van Saint Georges, de heilige die alle religieuze monumenten met zijn naam bezegelt.