Min of meer toevallig raakte ik verzeild in Entrecasteaux, zo’n village de caractère in de Var. Kennelijk niet mooi genoeg voor die eredivisie van plus beaux villages de France. Entrecasteaux (tussen de kastelen), dat was heel vroeger vast zo, maar ze hebben er nu in elk geval nog een kasteel (privé-bezit, af en toe van binnen te bezichtigen) mét een tuin die ontworpen is door de beroemde tuinarchitect André Le Nôtre (1613-1700), die ten tijde van de Zonnekoning Louis XIV het landschapspark bij diens paleis in Versailles ontwierp. De essentie van de ideeën van Le Nôtre zie je terug in Entrecasteaux, dat sympa Provençaals dorpje.
Op het terras van Bar Central recht tegenover dat kasteel raakte ik in gesprek met iemand die me vertelde dat als ik écht iets bijzonders in het dorp wilde zien, dan moest ik maar even gaan kijken bij de kunstenaar Jérôme Ispanakçi. Ik weet ondertussen dat tips in Provençaalse cafés vaak wel ergens over gaan en bovendien ben ik meer dan nieuwsgierig van aard. Ik zei dus ‘volontiers’ (graag) , er werd gebeld en vijf minuten later was ik na een ritje langs een piste welkom in het atelier van Ispanakçi, iemand met een Turkse achtergrond, in Frankrijk geboren. Bij de entree was ik al overweldigd. Een leeuw helemaal van alleen maar weggegooide, van straat opgeraapte rotzooi en spullen waarmee je toch nog iets kunt. Auto-onderdelen bijvoorbeeld. Jérôme, het was al gauw tutoyeren, liet me zien hoe hij met zijn afstandsbediening het dier in beweging kon brengen. Zelfs laten knipogen. Ik was verbijsterd.
En nog meer nadat ik meer te zien kreeg. Een paard, volgens hetzelfde idee ’samengesteld’, wat kleiner werken, en dan zijn betoog over wat je met een kapot horloge kunt. Ik kreeg een print over elk onderdeel van die leeuw (in het Turks Aslan), zijn ‘bewijs’ dat nooit iets definitief ‘afgeschreven’ is.
Ik zei tegen hem: je bent van alles: kunstenaar, technische vaktechneut, en ecolo. En dat meer mensen je werk moeten komen bewonderen.
“Maar dan op réservation“, zei hij. Iets van 5 mensen tegelijk, dan regel ik ook wel koffie en dan een rendez-vous, conférence, explication à € 15, ou quelue chose. “ça prend quelques temps”. Hij vond het oké dat ik zijn telefoonnummer publiceer: +33 (0)6 81 20 80 24.
Ik hang niet de kunstkenner uit, maar ik denk dat ik par accident in nota bene Entrecasteraux een kunstenaar ben tegengekomen die er echt toe gaat doen. En temps modernes. Eigentijds heet dat, geloof ik, in kunstkringen.
Na lezing van de afscheidscolumn van Renée maak ik langs deze weg haar de groeten over en wens haar veel sterkte. Ik heb van haar stukjes steeds erg genoten.
Ik zal telkens aan haar denken als ik Seillans passeer (3 km verder), net zoals ik nog steeds aan Fred De Bruyne denk. Entrecasteaux ligt niet direct op mijn route, maar je weet maar nooit…