Nou, het is gelukt hoor. En daar had ik het Institut Pasteur in Parijs helemaal niet voor nodig, dat vandaag in een persbericht verklaarde dat het de oorzaak heeft gevonden van het reukverlies dat mensen opdoen door corona.
Ik ging gewoon even naar het toilet. Dat doe ik wel vaker, niets menselijks is mij vreemd, maar dat moet je blijkbaar niet doen als net de ‘dame de ménage’ haar verfrissende kijk op het toiletgebeuren aan het realiseren is. Dan ben je meteen je neus kwijt.
Ik zal het maar weer even uitleggen hè.
Kijk, mijn meer dan zeer gewaardeerde hulp in de huishouding houdt er een tamelijk rigide regime op na. Zodra zij binnenstapt voor de wekelijkse poets & huishoudbeurt, worden wij (honden, kat, echtgenoot en ik) geacht ons in het thuiskantoor op te sluiten. Ze duldt geen voetvolk over de vloer, ze flikkert ramen en deuren tegen elkaar open (ja hoor, ook hartje winder) en haal het niet in je hoofd om haar arbeid te verstoren. Tenzij er natuurlijk een belletje op haar mobieltje binnenkomt, maar dat gaat ons – opgesloten op het thuiskantoor – niet aan natuurlijk. Doorgaans zitten we de vier uur die haar schoonmaak woedt en onze ophokplicht duurt, vrij ongeschonden uit. De honden krijgen een extra koekje, de waterbak staat naast het bureau, de kat krult zich in de stoel ertegenover, we negeren zo goed mogelijk de stofzuiger en haar steeds frequentere telefonades (het is een gehorig huis) en wachten tot het voorbij is.
Maar soms… Soms moét je. Dat wil je niet, maar op zeker moment wordt de druk op de blaas te groot: geen andere keuze dan haar te trotseren en toch van het toiletgerief gebruik te maken. Met een prudent “Mag ik…?” Schuif je voorzichtig die kant op. “Mais oui!” roept ze gul, terwijl ze elders poetst.
Wat ze er niet bij vertelt, is dat het toilet tijdelijk onbewoonbaar is verklaard. In de pot staat de pleeborstel prominent uit te stralen dat je hier echt even niet hoeft te gaan zitten. En verder is alles – en dan bedoel ik echt alles, inclusief de muren en het lichtknopje – besproeid met schoonmaakazijn. Ze heeft de boel alvast ‘in de week’ gezet.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeer voor biologisch verantwoorde schoonmaakproducten waar ook de fosse septique geen problemen mee heeft, alles voor een betere wereld. Maar ik wil het wel graag overleven als ik niets vermoedend op m’n eigen plee neerparkeer. Dat is ternauwernood gelukt. Nee, ik ben niet op de pleeborstel gaan zitten, die heb ik netjes in de houder teruggezet. Maar de korte tijd die ik op het ‘gemak’ doorbracht heeft ongemakkelijke sporen nagelaten. Om te beginnen moest ik de rest van de middag met enige regelmaat kotsen. Oké, dat ging wel over. Maar ik was tevens m’n reukvermogen kwijt. En niet even, gewoon weg! Van huis uit heb ik een aangescherpt reukorgaan (soms wel een beetje tè scherp, ook niet altijd aangenaam) maar nu was ik de hele ‘nose job’ kwijt. Zo werkt dat dus kennelijk, ook als corona je te pakken neemt, dacht ik meteen.
Onderzoekers van het Institut Pasteur vonden uit dat het min of meer neerkomt op een ontsteking in het reukslijmvlies. Het virus komt terecht in sensorische neuronen en veroorzaakt ‘desorganisatie van het reukepitheel’.
Dat van die desorganisatie kan ik volmondig beamen; je reukvermogen is totaal de weg kwijt. Als je alweer wat begint te ruiken, dan haalt je neus de hele boel door elkaar. Je ruikt stront als je aardbeien eet, en omgekeerd, zal ik maar zeggen. Ik was na een paar dagen weer ‘normaal’. Wat zou het mooi zijn als het onderzoek van het Institut Pasteur ook coronareukverlies zou weghelpen.
“En wat zou het mooi zijn als die werkster gewoon niet meer kwam?”, opperde de echtgenoot vilein. Hij wees erop dat hij vaak achter de auto uit het zicht in de tuin moest pissen, om de werkster tijdens haar bezigheden niet lastig te vallen. Het valt ook voor hem niet altijd mee om ruim vier uur de boel op te houden.
Met een zucht van opluchting zien we haar na zo’n schoonmaaksessie het pad afkachelen.
Echt, het gaat niet om haar, het is een absoluut topwijf. Het gaat om wat er met je gebeurt als iemand je privéleven binnenkomt, de boel overneemt. En de dingen niet meer stroken met je dagelijkse routine. Noem het ontregeling. Zal best. Maar vrijwel elke dinsdagmiddag zo tegen vijven heffen we toch weer het glas.
Ze is weg en de honden vieren hun eigen bevrijdingsfeestje.
Zelfs de ‘buitenkatten’ hebben dan op hun horloge gekeken. Ze hebben die auto weg horen gaan, het is weer veilig, kom maar op met de bakjes.
En toch ben ik – zoals dat heet – ‘goede maatjes’ met Sandra. Van de week kwamen we elkaar bij de supermarché tegen. Beetje bijpraten. De echtgenoot zat zich in de auto te verbijten. Misschien moest ie plassen…