Ducktape en ‘deux minutes’

“En dan hier linksaf!” wuifde ik door het neergezoefde autoportierraam naar de vrienden die ons in onze onneembare veste nabij het onvindbare gehucht in de Haute Provence hadden bezocht; ik hielp ze terug de bewoonde wereld in door via een doolhof van binnenpistes tot aan de eerste echt begaanbare weg voor ze uit te rijden. “Gesnapt!” wuifden ze terug.
“Geknapt’, wist ik zeker toen ik omkeerde en het portierraam weer wilde dichtzoeven. Een droge tik en een raam waar geen beweging meer in te krijgen was, kon maar één ding betekenen: kapot raammechanisme. Ik verlangde ineens hevig terug naar de tijd van de handmatig bediende raamslingertjes. Of het klapraamtje van een 2CV, het schuifraampje van een R4. Elektronica en auto’s, ik weet het niet.
Vanzelfsprekend begon het op dat moment te regenen. Motregen, maar toch. De voorspellingen waren niet gunstig, en het was weekend. Ik hobbelde naar huis, stommelde de cave in en vond niet wat ik zocht: ducktape, het manusje-van-alles voor de tijdelijke dépannage, van het lekdichten van watergoten en het afplakken van ruitbreuken tot en met het ondersteunen van zwakke draagbalken en het spalken van geknakte hondenpoten. Op, wegverhuisd, in elk geval onvindbaar. Het regende inmiddels behoorlijk. Ik wrong het portierraam met een hand aan elke kant omhoog tot bijna dicht. En zag het langzaam weer naar beneden zakken. De vuilniszak die de echtgenoot aandroeg hielp ook niet echt, zonder ducktape om ‘m mee vast te zetten.
‘Een wigje’, dacht ik, klem je ‘m zó mee vast. Dat klopte. Een beetje; het raam zakte wat langzamer naar beneden.
“Ga naar Paul”, zei de echtgenoot.
“Paul wie?”
“Die van die garage, ergens verderop, die regelt het wel.”
“Weet je wel hoe ver dat rijden is?”
“Weet jij dan een behoorlijke garage in de buurt?”
Ik moest hem gelijk geven, die was er niet. Nadeel van ver weg van de bewoonde wereld wonen. Ik belde Paul.
Die bestelde het raammechanisme, dat zou een weekje later geleverd worden. Misschien kon ik het raam zolang met ducktape dichtplakken?
Yeah, right.
Nog die avond kreeg ik een mailtje van Belgische vrienden die langs zouden komen.
“Ken je die van de Belgen die…”
“Laat maar”, zei de echtgenoot. Hij kent die even klassieke als vervelende openingszin en heeft een rare neus voor onraad. Uitgerekend aan de voet van de Mont-Ventoux had de koppeling van de Kia van onze vrienden het begeven. Ik weet niks van Kia’s, maar je schijnt er zo’n ‘sleurhut’ achter te kunnen hangen. En dan de Mont-Ventoux op? Brrr… Nog een geluk dat ze niet aan het afdalen waren. Ik kreeg een mailtje dat reparatie minimaal een week zou duren. Iets met onderdelen die van ver weg moesten komen. Plus het halve land in staking. Nee, deze zomer zouden ze waarschijnlijk niet meer langskomen.
‘Een week?’, fronste de echtgenoot. En schudde meewarig het hoofd.
Ik woon al een tijdje in Frankrijk en roep – zoals alle Fransen – bij elke vorm van vertraging “Deux minutes!” Dan heb je het dus over minstens een kwartier. Bij de rasechte Provençaal komt er ook nog het handje bij: dat schudt, rechtstandig vooruitgestoken, horizontaal heen en weer. Hoe harder het heen en weer schudt, des te onzekerder de afspraak dan wel het tijdstip. Ik weet ondertussen niet beter en het bevalt me eigenlijk wel. Volgens de echtenoot is het liegen, maar ik zie het meer als het opleuken van het dagelijkse bestaan. Hoe dan ook, een week kan hier zomaar twee weken betekenen. Of meer vanzelfsprekend.
“Die Kia-koppeling, dat wordt wel juli”, schatte de echtgenoot, altijd optimistisch en niet zo francofiel.
Ik kon een grimlachje niet onderdrukken toen Paul me belde, al na een dag of drie. Hij had het raamonderdeel. Even een halfuurtje klooien en de boel zou in orde zijn. Ik reed naar zijn garage in Vidauban, ik moest toch die kant op, maar dat is een ander verhaal. Nu rijd ik weer in een auto met een raam dat dicht kan. En dat ging meteen open toen ik op de terugweg in een kudde schapen verzeild raakte. Ik sukkelde er in z’n een genietend achteraan. Achter me werd irritant getoeterd door een overstresst haasttype. Dus kachelde ik nog wat langzamer door, net zo lang tot alle schaapjes en lammetjes met herder en honden de berm en de nieuwe weide waren ingedarteld. Puur lentegeluk. En het raampje zoefde daarna ook nog eens keurig dicht.