De smulpaap van Les Misérables

Denise Baudet is freelance journaliste, woont en werkt in Zuid-Frankrijk en stuurde me dit verhaaltje toe. Ook iets opmerkelijks gezien of meegemaakt? Aarzel niet, mail je belevenis (liefst met foto) naar premierpress@vvmh.com en wie weet sta jij straks ook op Kijk, Zuid-Frankrijk!

Ik zie het wel vaker als ik een beetje doelloos door een stad of dorp zwerf: zo’n mededeling op een gebouwtje dat er destijds een Naam heeft gewoond of alleen maar gelogeerd. Soms best aardig om even te weten, al heb je er verder niks aan. En vaak gaat het om Namen die me eigenlijk niets zeggen. Ja, Napoléon die hier in het zuiden zo ongeveer elk gemeente wel even aan gedaan heeft. Dat moet elke passant dan verteld worden door een kennelijk trotse bevolking. Terwijl – laten we wel wezen – het Corsicaanse onderdeurtje verantwoordelijk is voor de dood van misschien wel een miljoen soldaten of meer, kanonnenvlees. Ik zou liever geheim houden dat die agressieve steekmuts een keertje op visite is geweest, maar daar wordt verschillend over gedacht. Andere Namen kan ik meestal niet plaatsen. Een blijkbaar briljante generaal uit WO I of een verzetsstrijder uit WO II, nooit van gehoord.
Natuurlijk wél van Victor Hugo en niet alleen omdat ze van zijn klassieke meesterwerk ‘Les Misérables’ een heel eigentijdse musical hebben gemaakt.
Ik was min of meer per ongeluk verzeild geraakt in Cuges-les-Pins, vlakbij Aubagne in de Bouches-du-Rhône. In de buurt van de befaamde met mos begroeide fontein viel mijn oog op een vrij sjofel huis met een plaquette erop. Niet ‘à vendre’, maar een heel verhaal. Toch even kijken. Er stond te lezen dat Victor Hugo (1802-1885) er op 1 oktober 1839 heeft gelogeerd. Toen was het nog een auberge. Hij deelde er het bed met zijn maîtresse Juliette Drouet (1806-1883), een gevierde Parijse actrice die haar carrière voor Hugo opgaf en die ook bij ‘m was toen hij als politieke vluchteling jaren op de Kanaaleilanden verbleef. Volgens de overlevering een heel mooie dame, een echte courtisane die veel verstand van uitbundige kledij had en vooral van geld uitgeven.
Het bijzondere van dat bordje op die voormalige herberg is dat er ook op staat wat die Hugo (die altijd alles staande schreef) er toen gegeten heeft. Ik denk: niet normaal, zoveel. Dat is geen smulpaperij meer, dat is solliciteren naar een rol in La Grande Bouffe. Lees maar wat het menu (in vertaling) omvatte: kokkels, schapenkaas, dadels, ortolaan, roodborstjes, gegrilde tonijn, goudbrasem, rode mul, vijgen en rozijnen. Gelukkig mogen ortolanen en roodborstjes niet meer opgegeten worden. Maar wat zou de grote schrijver gelachen hebben om onze hedendaagse afvalcultuur en dieetgoeroes.