Voorafgaand aan een béétje maaltijd in zomers Zuid-Frankrijk bestel je een glaasje anisette, letterlijk vertaald: anijslikeur. Wekt de eetlust op. Dan heb je ’t dus over een Pernod, een Ricard, een Pastis 51. Nul Zuid-Fransen overigens die op het café-terras ooit een anisette bestellen, altijd een pastis. Dat is Provençaals voor ‘troebel’.
Mooi verhaal. Troebel, troebel water, nou ja, pastis leng je aan met water (verhouding 1:5) en dan krijg je een geel drankje. Dat vooral naar anijs smaakt en dat wetenschappelijk bewezen de eetlust opwekt. Qua doorzichtigheid zou je van ‘troebel’ kunnen spreken, een term waarvoor de Provençalen in hun eigen taal pastis gebruik(t)en. En een feit is: de warme, historische relatie tussen de Provence en pastis valt moeilijk te ontkennen. Heeft uiteindelijk met absint te maken, dat drankje waarvan destijds kunstenaars als Van Gogh gek zouden zijn geworden. Je zou kunnen zeggen dat pastis absint light is. Eerst een kruidenvrouwtje in het Zwitserse Couvet, ter hoogte van de grens met de Franse Alpen, daarna de likeurstoker Henri-Louis Pernod die handel rook. Hij kreeg gelijk.
