“On a eu de la chance” (we hebben geluk gehad). Beverig zitten ze aan de eettafel in hun eigen keuken, na het angstigste avontuur ooit, dat ze in hun hele lange leven hebben meegemaakt. Marius Trigance (91) en zijn vrouw Eveline (80), gingen gisteren vanuit ons dorpje Seillans naar de ‘grote stad’ Draguignan voor wat onderzoekjes in het plaatselijke ziekenhuis. Kras als ie is -zijn hele leven boer geweest- vond Marius dat hij de bijna 25 km rustige ‘route départementale’ wel zelf kon rijden; hij deed het vaker. Maar ja, het begon te regenen, steeds harder. Met enig geluk vonden ze een parkeerplekje enkele straten van het ziekenhuis vandaan, dat ze met de nodige moeite bereikten. Maar na gedane onderzoeken bleek de regen in een noodweer te zijn omgeslagen. De auto stond tot halverwege de portieren in een stevige modderstroom en was niet meer bereikbaar. Ze konden geen kant meer op; ook de weg terug naar het ziekenhuis was inmiddels vrijwel onbegaanbaar. Een medewerker van uitzendbureau Adecco, een paar honderd meter verder en hogerop in de straat, ontdekte de oudjes en haalde ze met gevaar voor eigen leven weg van het trottoir dat even later deels werd weggeslagen. In het uitzendbureau kregen ze een droog T-shirt van de medewerkers, meer was er niet voorhanden, en een kop koffie. Van naar huis gaan kon voorlopig geen sprake zijn. Maar het weer knapte wat op, het waterpeil zakte, en drie jongens van de garage schuin aan de overkant wilden het er wel op wagen om de auto vlot te trekken. Marius: “Ze boden het spontaan aan.” Eveline: “Als we het geweten hadden….”
Tijdens de verwoede pogingen van het drietal barstte het noodweer opnieuw in alle hevigheid los. Binnen de kortste keren zwol de modderstroom aan tot een woest kolkende watermassa. Twee van de jongens konden zich met veel moeite in veiligheid brengen. De derde werd door de sterke stroming meegesleurd, raakte bekneld onder een geparkeerde auto, en verdronk. Hij is één van de inmiddels 20 mensen die tot nu toe in dit ongekende natuurgeweld zijn omgekomen.
Mijn buurtjes zijn na een angstige nacht in het uitzendbureau (lopen we wel, lopen we niet onder) inmiddels weer heelhuids thuis en kunnen hun verhaal navertellen. Net als mijn goede vriendin Helena, met wie we vandaag zouden lunchen bij ons op het dorp. Ze woont in Salernes, en had “wel een nare nacht” maar dacht vanmorgen dat ze de oversteek toch zou kunnen maken. Haar huis, op een heuvel gebouwd, had geen schade. “Het leek ’s ochtends wel mee te vallen, dus ik dacht: ik waag het er maar op”, vertelde ze later vandaag, toen ik haar eindelijk te pakken kreeg. Want hoe ik haar vanmorgen ook probeerde te bereiken, alle verbindingen lagen plat, dus ik kon haar niet waarschuwen voor het gevaar. Ze ging op pad. Reed in de buurt van Draguignan lek, en kwam vast te zitten in de bagger. Pal naast haar auto spoot een putdeksel omhoog dat de modderstroom niet meer aankon. Pas toen besefte ze dat ze haar leven op het spel had gezet. Ook Helena is goddank inmiddels weer veilig thuis.
En wij? We hebben doodsangsten uitgestaan. Nee, we zaten net niet in het centrum van het natuurgeweld, ik heb geen lijken door de straten zien drijven en zelfs ons huis staat er nog. We zaten nietsvermoedend naar het WK te kijken toen het noodweer losbarstte. Maar toen viel de stroom uit, en de telefoon, en ineens veranderde het paadje naar ons huis in een heftige waterlawine. Het dakraam boven de ‘mezzanine’ (godlof van gewapend glas) begon vervaarlijk te kraken. Als dat zou knappen zou het water bij bakken de woonkamer in stromen. Het waterpeil voor de voordeur steeg angstaanjagend, maar haalde net de bovenste dorpel niet. “On a eu de la chance.” Maar voor vannacht is er opnieuw noodweer voorspeld. “On verra.”
Klik op de kop van dit bericht voor een impressie.
Noodweer in de Var: ook mijn buren leven nog!
Dit bericht delen op:
Tja…..ijsland,bosbranden en andere natuurrampen geven de dwingende toon aan.Haiti, de Phils : duizenden doden maar wat is de oogst? Wat te denken van BP ?Wat doen wij eraan?Willen we wel wat doen?Kunnen we wat doen?Ik denk dat het antwoord op deze vragen negatief zal blijven .Zelfs kruipend naar Rome is zinloos.We hebben verloren.