Plaspillen en tochtlatjes

Jawel, ook de B-staal is positief bevonden. En toch geloof ik het niet, dat Fränk Schleck echt wat gepakt heeft in de Tour. Is dat naïef? Geen idee, maar als je twaalfde staat, en je wordt betrapt op het gebruik van een plaspilletje, dan heb je nog geen doping geslikt; dan heb je een zogenaamd ‘maskerend’ middel binnengekregen, dat niet op de zwarte lijst staat en waarvoor je niet geschorst wordt. Heeft Fränk dat zelf met een glaasje water naar binnen geklokt, of heeft iemand anders hem geflikt, zoals hij zelf denkt? Dat zal wel nooit bewezen worden. Maar hij stapte wel meteen uit de Tour, en ging eigener beweging naar de politie. Tekst en uitleg geven over wat hij zelf niet eens wist; je kunt die gendarmes maar beter te vriend houden. Want het machtsvertoon waarmee ze doorgaans opereren, en waarmee ze zich ook die avond tijdens het diner bij het rennershotel manifesteerden, is ronduit angstaanjagend. Net als ik heeft Schleck net iets te vaak wielrenners die -misschien- iets verbodens gesnoept hadden, geboeid zien afvoeren als zware misdadigers.
Ik weet heus wel dat dopinggebruik in de sport in Frankrijk (en elders) een strafbaar feit is. Maar dan nog. Elke keer als we op tv alweer een Tour-coureur gearresteerd zien worden als de eerste de beste topcrimineel, besluit mijn man dat we Frankrijk definitief de rug toekeren. Bij zulke beelden kan ik hem geen ongelijk geven.
Ik heb een zwak voor Fränk Schleck sinds ik hem een paar jaar geleden in de Amstel Gold Race verschrikkelijk zag vallen over zo’n ‘ter bevordering van de verkeersveiligheid’ volstrekt nutteloos wegobstakel waarop Nederland het patent heeft: iets van houten balken dat de doorgang in een te nauw straatje nog krapper moet maken. Schleck klapte er vol overheen, brak van alles en werd met hersenletsel naar het ziekenhuis afgevoerd. ’t Is een godswonder dat hij weer rondfietst.
Ik vind al een tijdje dat die hele Amstel Gold Race niet meer kan: het complete parcours is elk jaar weer vergeven van ophopsende verkeersdrempels, onacceptabele wegversmallingen, onmogelijke rotondetjes en onverwacht opdoemende obstakels. In het tot in de laatste stofplooitjes aangeharkte en ingeperkte Nederland van nu, kun je geen serieuze wielerwedstrijd met een ellebogend peloton meer organiseren.
Volgens de media zijn Fränk en zijn jongere broertje Andy niet populair in dat peloton. Maar niemand kan ontkennen dat ze een aardig eindje wegfietsen, als je ze de ruimte geeft. En het lijken mij, als ik hen op tv zie, best aardige jongens.
Vroeger was ik sportjournalist, ik heb alle klassiekers en ook de Tour van nabij meegemaakt. Wielrenners heb ik leren kennen als over het algemeen topgozers, die vaak -relatief gezien- voor een appel en ei slavenarbeid verrichten.
Het nieuwe wielrennen verandert daar niets aan. Maar de anti-dopingterreur wel. Opnieuw is er een Tour om zeep geholpen. In strijd met de fundamentele mensenrechten moeten renners hun onschuld bewijzen zodra ze alleen maar verdacht zijn. De publieke opinie heeft de guillotine dan al klaar staan. In een beschaafde samenleving geldt: je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen, ‘la présumption d´innocence’, ook in Frankrijk de juridische norm.
Dus vanwaar dat militaire macho-machtsvertoon als er heel misschien iets van doping zou kunnen spelen in de Grand Boucle? Bewonderenswaardig erfgoed nota bene: patrimoine, dat op de desbetreffende lijst van de Unesco thuishoort!
Wedden dat Wiggins straks op de Champs Elysées zijn tochtlatjes ten overstaan van een stelletje witjassen moet afscheren en inleveren vanwege een langharige dopingcontrole? Sorry, ik ben even helemaal uitgefietst.