Een ferme klop op de deur, we hebben geen bel: de police minicipale. We waren net terug van een rijkelijk besproeide lunch bij een favoriet eethuis. Gewoon werk hoor, een interview. Na thuiskomst hadden we de jongste twee van onze drie honden even op eigen gelegenheid laten luchten. Dat kan, en doorgaans gaat dat goed. Maar soms wil er weleens een onbewaakte en onweerstaanbare vuilniszak op hun pad komen die niet netjes in een verplichte ton is gestald: dat geeft rommel. En dan denk je al gauw dat zo’n dorpsdiender -toch niks beters te doen- daar even een zaak(je) van komt maken. Maar hij kwam voor de weg; hoe het er mee ging. Nou, niet best.
Jawel, het zat er aan te komen. Maar toen we dit huis vonden dachten we echt hier een jaartje of wat rustig te kunnen wonen. Mooi plekje en behoorlijk afgelegen weggestopt, niet helemaal zo privé als we wilden, maar toch; het kon.
Het kon niet. Een maand of wat geleden begonnen de werkzaamheden. Aan een gloednieuw huis, op een tot dan toe ruig en ongerept strekje grond schuin onder ons op de heuvel. En daar moest een weg heen. In één klap ging onze privacy overboord, werd de beplanting die ons van de boze buitenwereld afschermde met wortel en tak uitgeroeid tot aan de piquets die ooit, lang geleden, de officiële erfafscheiding markeerden met het volstrekt dichtgegroeide pad dat functieloos naar beneden leidde. Een door iedereen vergeten chemin communal werd door een stelletje rücksichtsloze bouwarbeiders in luttele dagen omgeturnd in een meters brede landingsbaan waarvan het vliegveld van Nice slechts kan dromen. En aan het eind ervan beton zo ver het oog reikt. Van onze heg en ons bescheiden gazen hekje bleef niets meer over: we hadden vrij uitzicht, en dus ook inzicht. Of dat zomaar kon, vroegen we aan de nijvere bouwvakkers. “Tuurlijk”, meende de aannemer, daar was hij voor ingehuurd. “Maar ons hek dan, en onze heg?” weerlegde mijn man, niet ten onrechte. “Ah, tja”, dat was min of meer een bedrijfsongevalletje. “Kwam later wel goed.”
Het ging ons allemaal wat te snel en in elk geval veel te ver. Maar monsieur le maire hield zich onbereikbaar, al kwam er wel een secondant even kijken. “Nee, nee, er was niks mis met vergunningen”, die zouden de volgende ochtend even razendsnel in orde worden gemaakt. Toen gingen alle alarmbellen pas echt goed rinkelen. Dit kwam niet meer goed.
Ik ben alweer op zoek naar een ander onderkomen, voor de zoveelste keer. Opnieuw ingehaald door de oprukkende overbevolking die zelfs in het Provençaalse achterland hand over hand toeneemt. Ik vind vast nog wel ergens een afgelegen hoeve, een verlaten mas, of een vergeten hameau.
Maar er blijven sporen achter, hier. Want toen het verse beton nog nat was, hebben mijn honden er helemaal per ongeluk een drafje doorheen geploegd; die pootafdrukken zijn mooi mee opgedroogd. Voor eeuwig. Nou ja, in elk geval voor de nieuwe eigenaar.
Betonhonden
Dit bericht delen op:
argh!!!!! dan mogen wij in onze handen knijpen met de keuze om in een beschermd natuurreservaat te gaan wonen met als directe buur de EDF, van dat bedrijf mag er helemaal niks gebouwd of veranderd worden… Maar dan nog; dat asfalt in plaats van een bospad steekt nog steeds en we wachten af met bang hart of ze dat asfalt ook nog willen gaan verlichten voor de reeën en wilde zwijnen….
Dag Martine,
Dat mag je zeker. Maar ik hoop wel voor je dat de POS (het bestemmingsplan) niet verandert. Het stuk land onder ons op de heuvel was jarenlang ‘non contructible’….
Mooi en moedig blog heb je trouwens; ik heb me geabonneerd.
Zou het POS enige invloed kunnen hebben op de gebieden van de EDF? ik dicht de EDF namelijk heel wat macht toe gezien wat ik weet over deze firma…
Ik vrees dat het afhangt van hoe de belangen liggen, en wie waarover gaat….
De Lot Et Garonne? Rust rust en nog eens rust! Bon courage ®ené
Dag René,
Klinkt mooi, maar ligt helaas buiten ‘mijn’ gebied. Ik woon hier ook voor m’n werk……
Lot et garonne ja hier ook rust en natuurgebied.
nu herken ik het wel van Spanje .
het is altijd goed om even te informeren of de grond om je huis heen ook te koop is met bouwvergunning.
en je weet waar jij woont is het mutvol dus waarom daar blijven?
als je toch gaat verkassen zoek dan een ander departement.
groet Susan
Dag Susan,
Ik kan kiezen tussen de departementen in de Provence, ik woon hier namelijk ook vanwege m’n werk. En dan is de Var het meest centraal, én het mooist. Ik moet alleen een rustiger (nog) plekje zien te vinden. :-{
hebben die luitjes daar down under geen bestemminsplannen zoals die nederlanders
in nederland kun je via ellenlange procedures bouwen en wegen aanleg tot ver na je overlijden tegenhouden
ik overdrijf een ietsepietsie maar toch………………….
veel succes met het vinden van iets anders moois
er valt nog wel wat te kiezen hoop ik voor jullie
Dag Maaike,
Natuurlijk hebben ze die hier. Maar als je wat ‘vriendjes’ hebt, is er van alles te regelen.
Dat klopt! De juiste vriendjes hebben…. Klinkt als een bananenrepubliek… och ja, das waar ook, het is een republiek hier en France ….
Tja, je zou niet zeggen dat we een socialistische regering hebben….
Wat een drama…….! Moet er niet aan denken zoiets ook me te maken.We leven met jullie mee en wensen heel veel sterkte…..!
Dag Frits,
We zullen er niet dood aan gaan hoor, maar ‘t wordt wel weer verhuizen.