Stoken in een goed huwelijk

Vanmiddag thuis geluncht, op het terras, terwijl de regen in pijpenstralen vanaf de overkapping naar beneden denderde, met regelmaat bijgelicht door een formidabele onweersflits. Ik dacht met weemoed terug aan het vorige weekeinde, toen we met vrienden nog bij stralend weer het fête gastronomique vierden op het prachtige terras van de sjieke auberge hoger in de heuvels. Sindsdien is triestheid troef, met alleen maar regen en bliksem. Als je nu naar een restaurant gaat, is het binnen zitten geblazen, en mag je bij de koffie ook al geen sigaartje opsteken.
Bovendien: ik ben nog helemaal niet zover dat ik wil toegeven dat de zomer voorbij is. Ik voel me overvallen door de herfst, die -´t is vast onzin- naar mijn idee in dit deel van de wereld steevast onverhoeds toeslaat. Van de ene op de andere dag is het weer dramatisch anders. Ik ben er nooit op voorbereid, en ik kan er al helemaal niet tegen. Zo´n lange broek zit me de eerste week niet echt lekker en wie dan over ´global warming´ begint, stuur ik smalend de zeiknatte tuin in. Dat zal zo iemand leren.
Wat vandaag ook speelde: het onweer had voor een heftige variant gekozen en dan valt in ons huis met enige (on)regelmaat de stroom uit. Mijn computer kan daar slecht tegen. En ook al opereert ie via een noodaccu, daar zit maar voor een minuutje of wat stroom in, zodat je net je onderhanden stukje kunt saven. Om mysterieuze redenen kiest de bliksem bij voorkeur dagen en uren uit waarin ik met een deadline worstel. ´Chomâge technique´ noem ik het maar als er niet getikt kan worden. Het is trouwens hoe dan ook beter al bij de eerste rommelende donder alle stekkers eruit te trekken, scheelt ook schade aan de overige elektronica.
Kortom: we lunchten vandaag thuis. Mijn man, die het klimaat in Zuid-Frankrijk zelfs ‘s zomers nog aan de frisse kant vindt en ook daarom terug verlangt naar Portugal waar we een paar jaar woonden, pleitte bij wijze van entree voor een warm, winters soepje. Mijn verzet baatte niet, maar ik kreeg hem wel zover dat hij zelf de doperwtenconsommé met kerrie, selderij en sla ging maken. Daarna deden we ‘zijn’ tonijnpasta (zie hier), een bordje bio-brie met een drupje notenolie en balsamicostroop, en huisgebakken knoflookbrood. Plus aardbeien toe, ik ben bang de laatste van het seizoen. Allemaal weggespoeld met een troostrijke witte wijn van het gevaarlijk nabijgelegen Domaine Val d´Iris: adieu tristesse. Mijn sigaartje hielp ook, bij de koffie met calvados.
Ik luisterde dus maar half naar het vertrouwde anti-Franse riedeltje dat mijn man maar weer eens afstak. Dat Frankrijk tot een derde wereldnatie verworden is. Dat we nu al ontwikkelingshulp uit Quatar krijgen.
“Hè, wat?”
“Het Carlton in Cannes, opgekocht door Quatar. Voetbalclub Paris-St. Germain, opgekocht door Quatar. En, weer wat nieuws, Quatar steekt 50 miljoen in een soort hulpfonds voor de Franse banlieus.”
“Nou èn? Als het daardoor beter gaat in die wijken.”
“Jouw Frankrijk kan zijn problemen niet meer aan. Dat is waar het over gaat.”
‘Tnak’, zei het tableau électrique: er was weer stroom, het onweer leek tijdelijk verhuisd, de tv sprong spontaan aan. We hoorden vanaf het terras dat de regering de accijns op bier dramatisch gaat verhogen. Een sixpack kan zomaar 15 procent duurder worden. Of misschien wel 30 procent. In het café ben je straks 5 centimes duurder uit voor een démi. Gemiddeld kost een biertje er dan € 2,61 volgens het INSEE (het Franse bureau voor de statistiek).
“In Portugal was het 85 cent”, vonniste mijn man die liever bier dan wijn drinkt. Ik zag de bui al hangen.
“Kom op”, nam ik een besluit, “ik ruim af. Ga jij maar met de honden lopen.”
Overdreven trok hij zijn laarzen en een regenjas aan. Hij is nog niet terug. Maar dat komt wel goed, straks is er Studio Sport. En heel misschien steek ik zo de open haard wel aan. Even stoken in een goed huwelijk.