Bij mij om de hoek ligt een streng bewaakt en uiterst luxe golfresort. Twee 18 holes designer-golfbanen, een wetenschappelijk verantwoorde golfkliniek waar je middels video en opgeplakte elektrodes aan je slag kunt werken, een riant clubhuis voor ‘members only’ vanzelfsprekend, een weelderig wellness-centre met riante spa, relaxcabines en beautycentre, een top- en nog wat andere restaurants, een gloednieuw ‘authentiek’ Provençaals villa-dorpje waar de rich & famous hun eigen optrekje hebben, en waar je tevens een hotelvilla met privé-zwembad kunt huren als je als buitenstaander een nachtje wenst over te blijven. Toptarief in het hoogseizoen, rond de 9000 euri per slaapsessie. Dat werk.
Het hele project is ooit begonnen als een ‘dingetje’ van James Bond: de Schotse acteur Sean Connery hield van dit gebied, en sloeg graag een balletje. Die liefdes wilde hij combineren met een leuke investering, een eigen golfbaan leek hem wel wat. Vele jaren geleden kocht hij voor een prikkie een paar honderd hectaren grond van de toenmalige burgemeester van Tourrettes die -niet vies van een extra zakcentje- van alles aan vergunningen beloofde. Die kwamen niet los, exit James Bond. Er stapte een Duitse investeringsmaatschappij in, met meer geld en meer overwicht. Toen de eindelijk wakker geworden lokale bevolking begon te protesteren omdat het waterniveau in het nabijgelegen stuwmeer akelig begon te dalen was het al te laat, en het golfcomplex een niet meer terug te draaien feit. En van de beloofde werkgelegenheid voor de regio kwam ook al niets terecht.
Twee jaar geleden is er ingebroken in de ontvangsthal van het resort. Ik ben er ooit geweest, voor mijn werk kom ik op de gekste plaatsen. Als je er binnenstapt krimp je al meteen een paar centimeter: een in resonerende ruimtes en dure materialen gestolde overdaad. In die door Romeins bedoelde zuilen gestutte toegang tot het golfwalhalla, was oktober 2010 een expositie van peperdure horloges in gelegenheidsvitrines te zien. Het stond in het lokale sufferdje.
Twee lokale sufferdjes dachten hun slag te slaan. Ze forceerden de toegang, sloegen de vitrines aan diggelen en gingen er met een buit ter waarde van € 160.000 vandoor. Dachten ze. Binnen een week werden ze opgepakt via de beelden van de beveiligingscamera’s, waar ze heerlijk herkenbaar op stonden.
Vandaag werden ze door het Tribunal Correctionnel de Grasse veroordeeld tot vijf en zeven jaar cel. Vanwege een inbraak, waarbij niemand gewond was geraakt, laat staan gedood.
Natuurlijk, je moet met je tengels van andermans spullen afblijven. Maar vijf en zeven jaar? Dat staat in geen verhouding tot het vergrijp. En dat hadden die twee waarschijnlijk ook nooit gekregen als ze een dorp verderop een ‘gewone’ kraak hadden gezet. Alleen waren ze zo dom een prestigeproject uit te kiezen.
En dan denk ik, niet stilletjes maar gewoon hardop: klassenjustitie!