Ik zit al een paar dagen in de stront. Letterlijk. Hondenstront om precies te zijn.
’t Is een combinatie van factoren, zullen we maar zeggen.
Factor 1: ik heb twee honden. Aardige honden, daar niet van, maar het zijn wel zeikerdjes. Als het regent blijven ze bijvoorbeeld véél liever binnen, van een lekkere modderplas moeten ze niks hebben en bij de vraag ‘zwemmen?’ schieten ze bibberend hun mand in. We hebben het geprobeerd -voorzichtig en geduldig- om ze op snikhete zomerdagen gezellig met het baasje mee te laten poedelen, maar de aversie zit diep. Alles dat met water te maken heeft is taboe, behalve de drinkbak in de keuken.
Factor 2: we beleven de natste winter in 35 jaar; er gaat bijna geen dag voorbij of het hoost van de regen. Honden uitlaten betekent al maanden twee weerspannige ‘blokken beton’ aan een riem achter je aan berge-op-berge-af slepen in de hoop dat ze ergens een hoop doen. Ik ben daar tamelijk vasthoudend in, de echtgenoot iets minder; die vindt het al snel ‘zielig’. Tot een paar dagen geleden. Toen kwam factor 3 in het spel.
Factor 3: er wordt hier in de buurt gejaagd. Daar zijn we niet voor, maar daar gaan we niet over. Die lui kennen god noch gebod, dus die knallen er lustig op los. Dat doen ze bij voorkeur in het holst van de ochtend, liefst met een meute bloed-geile honden die gruwelijk gillend door het bos crossen, waarop vanzelfsprekend die salonhonden van mij ook weer gezellig mee gaan jodelen. Ja! Dat willen ze ook wel!
Factor 4: omdat het regent, zijn zowel jagers als jachthonden te belazerd om het aan- of afgeschoten wild op te sporen en uit het lijden te verlossen, dan wel mee te nemen. Er ligt hier dus ergens in de buurt een kadaver of wat, weg te rotten. En als salonhond wil je daar natuurlijk je ‘instincten’ op botvieren.
Factor 5: Een paar dagen geleden was het zo ver. Er werd een nieuwe wasmachine afgeleverd (dat verhaal vertel ik ook nog weleens). Deuren open, hoppa, honden weg! En pas vele uren later weer terug; het was zowaar een tijdje droog, toen. Bon, kan gebeuren. Maar die avond begon het in de woonkamer toch wel extreem te stinken. Met ruftende honden naast je op de bank kijk je niet prettig naar Pauw & Witteman, of het Franse journaal, of de Olympische Spelen. Extra rondjes, extra late en extra vroege rondjes ten spijt, er zat duidelijk iets helemaal mis met de darmflora. Dat bleek de volgende ochtend. Stront. Ik zal niet zeggen: ‘zover het oog reikt’, maar ik denk het wel. Dat is niet leuk opstaan.
Factor 5: het bleef regenen, het regent trouwens nog steeds. En zelfs al heb je last van je darmen, dan toch liever binnen dan buiten poepen. Ik vrees dat ik mijn honden inmiddels vloeiend Frans vloeken heb bijgebracht. Niet dat ze daarvan onder de indruk zijn: ‘merde’ zien ze slechts als openingszet. Pas bij ‘putain de….’ beginnen de oortjes te hangen. En pas als ik in vloeiend Rotterdams verval wordt ik serieus genomen. Maar ik ben het zat.
Niet alleen de honden, die thans alleen nog op droog brood en rijstwater leven, maar ook de jagers, die er een puinhoop van maken en andere mensen opzadelen met hun wangedrag.
En wat ga ik daar aan doen? Tja. Het zal wel weer stront ruimen worden.
Ik ben het strontzat!
Dit bericht delen op:
ha ha ja jij niet alleen met man en honden hier zijn we het ook spuug zat
ook de Rottweiler had gisteren nadat ie uiteindelijk naar buiten ging
stront aan de kont.
hmmmm eerst even gezellig zielig door de kamer rennen en dan hup onder de kraan wel warm zo’n dierenbeul ben ik nu ook weer niet.
wij willen nu eens rustig voorjaars weer.
Susan
Wij ook! Mooi, droog, zonnig!
Wat ik tegen de jagers doe?
Als mijn honden loops zijn, ga ik een dag voor de jacht even hun terrein verkennen met de honden…aangezien dat ook jachthonden hun neus volgen.
Een andere die immer goed werkt, is 3 maal blazen op een jachthoorn.
Dit betekent einde jacht……
Vinden ze niet leuk, dus zorg dat je uit het zicht blijft.
En groene touwtjes spannen op scheenbeenhoogte op de paden waar ze meestal lopen.
Terugschieten is het doeltreffenste, maar ja, da’s dan weer zo rigoreus he?
Nee, ik ben er geen fan van, van die verknipte militairen
Geweldig Jos! Wat een drastische maatregelen. Jij bent vast heel geliefd in jagerskringen ;-]
Maar ik ben al een paar keer ‘per ongeluk’ beschoten, dus….
Ik was er nog één vergeten, als je ze passeert met de auto terwijl ze staan te wachten aan de bosrand, is even klaxoneren en wuiven een goede manier de dieren terug het bos in te jagen en alert te maken van dreigend gevaar.
Alleen, de jagers zwaaien meestal niet terug…..
Heerlijk Jos! Helemaal goed.
Wat een plezier beleven van je stukjes en recepten, het is zo herkenbaar. We zien het in gedachten voor ons, we hebben samen enorm gelachen. Wel doorgaan met schrijven en je recepten. Groet Dick en Yvette.
Dank je wel Dick en Yvette! En geen zorgen: ik stumper lekker verder :-]
Wat kun jij toch heerlijk smeuïg schrijven, dankjewel.
Ow Marcel! Wat kun je toch heerlijk plastisch reageren. Hondenstront, en jij komt met smeuïg? Ik ga al bijna weer over m’n nek ;-]
weet er alles van je geeft je hartendiefjes toch wel regelmatig een middel tegen allerhande darmparasieten zoals wormen en dat soort gespuis!!?? doen hoor !! afgezien nog van dat je beestjes eronder lijden wanneer ze inwendig ongedierte hebben, je kunt zelf ook maar zo een lintworm oplopen STERKTE ERMEE Date: Tue, 11 Feb 2014 14:03:07 +0000 To: mvanwijgerden@hotmail.com
Jawel hoor, ik geef het tuig regelmatig een ontwormingskuur. Bovendien krijgen ze knoflook door hun eten en dat helpt ook uitstekend, alleen nu even niet hè: ‘t stimuleert nogal :-] En verder behandel ik ze tegen vlooien en teken, kijk ik de oortjes regelmatig na en controleer ik ze op bulten en plekjes. Plus: ze krijgen regelmatig hun ‘shots’ van de véterinaire. Ze worden niet echt verwaarloosd….
Renée. jij zit in de shit, maar ik moet ontzettend lachen om je verhaal!