Een hoogbejaarde met ballen

Het gebeurt me niet vaak dat me door een bijna honderdjarige de buitenspelval wordt uitgelegd. Maar het overkwam me dit weekeinde. Heel gedecideerd vertelde Trees -de vieve weduwe van een beroemde Cobra-schilder- me haarfijn hoe die in elkaar stak. Dat wist ik wel, ik ben niet voor niks sportverslaggever geweest, maar het was een genoegen om het haar met de wijnglazen die op tafel stonden, uit te zien leggen. Ik moest onmiddellijk denken aan die bier-commercial van een jaar of wat geleden (klik hier). Alleen was Trees’ uitleg een stuk onderhoudender; ze had er namelijk echt een verhaal bij, humoristisch en helder verteld. Trees houdt van voetbal.
Ik kwam Trees en haar uitbundige dochter Marie tegen bij vrienden in de Haut Var. Ze wonen er vijf maanden per jaar, het is slechts een paar dorpjes verderop, maar toch ziet Marie elke keer weer kans de weg kwijt te raken. “Onbegrijpelijk’, verzuchtte Trees, “als ik een rijbewijs had, zou ik zelf rijden.”
Trees heeft twee (!) wereldoorlogen meegemaakt, deelde het leven van een befaamde kunstenaar en moest voordat en nadat die beroemd werd, zorgen dat er ook een dagelijks leven was, met iets van discipline, met een spaarpotje voor donkere dagen, met de zorg voor een dochter. Die nu, met meer dan een beetje toewijding, voor haar zorgt.
Afgelopen vrijdag kwamen ze in mijn dorp een paar tentoonstellingen bekijken. Steile steegjes, lang geleden bestraat door ongeschoolde Romeinse rommelaars die maar wat aanklooiden met kinderkopjes, voerden naar de expositieruimtes. “Geen probleem”, volgens Trees. En welgemoed begon ze aan de arm van Marie aan de klim naar boven. Tot we voorbij ons café kwamen. Ze monsterde het verleidelijk terras onder de enorme plataan van 600 jaar oud, keek nog eens door de Grand´ Rue naar boven, blikte om naar dat vrije tafeltje met schitterend uitzicht over de vallei en liep terug. “Doe mij maar een glaasje. Ik hou van kunst, maar ik moet er wel wat bij te drinken hebben”, parafraseerde ze de dichter Willem Kloos (1859-1938). “En dit uitzicht is ook kunst”, voegde ze er aan toe, haar dochter Marie tevreden nawuivend.
Heerlijk! Een hoogbejaarde met ballen. Het werd een memorabele middag op dat terras. Zo wil ik ook wel honderd worden.