Ik lig er helemaal uit, de echtgenoot ook trouwens. Door ons viervoetig gespuis worden we met de nek aangekeken en als we toenadering zoeken wordt ons in tweevoud de rug toegekeerd. Sinds gisteren hebben ze weer het rijk alleen, en de opluchting is groot, maar je ziet ze denken: “dat flikken jullie ons niet nog een keer.” Ik kan ze eigenlijk geen ongelijk geven, de afgelopen weken zijn tamelijk hectisch geweest.
“Tuurlijk”, riepen we spontaan toen de Britse buren vroegen of we tijdens hun bezoek aan ‘homeland’ Albion op hun drie honden wilden passen. “It’ s only for a fortnight”, voegde de buuv er nog optimistisch aan toe. Leek ons geen probleem, we kenden die honden, een beetje druk spanielachtig volk waar geen greintje kwaad in zit. We hadden er al een paar keer eerder een dagje op gepast. En hoewel onze honden zich er nadrukkelijk van distantieerden, leek ook een wat langer verblijf geen probleem. Yeah, right. Beetje mis gerekend. En dat lag beslist niet aan die honden, die werden ook zomaar ineens in een nieuwe roedel ingedeeld. En in een Franstalig regime dat ze vreemd was. Dus ’t was wennen. Aan andere etens- en slaaptijden, lopen aan een lijntje buiten de omheining, aan types die nogal veel typten en niet op afroep beschikbaar waren voor iets leuks. Met z’n allen gezellig mee naar kantoor was geen optie, geen computer-wirwar van kabels zou het gewemel overleefd hebben. We maakten tijd, veel tijd, om met ze te wandelen, te spelen, en ’s avonds het werk in te halen. Maar ja, dan waren ze toch weer alleen. Samen met die van ons, dat wel, maar die zonderden zich ostentatief af. Belachelijk geblaf in het abacadabra van ene Shakespeare, er werd ‘stay’ geroepen in plaats van ‘reste là’, het eilandvolk liep principieel en consequent aan de verkeerde kant van de weg en het prefereerde per definitie oneetbare brokken uit die beruchte Engelse keuken boven onze exquise Franse maaltijden, met Michelin-sterren bekroond…. Er werden demonstratief neuzen opgetrokken voor zoveel domheid.
Toen werd de oudste van het Britse spul ziek (het gaat om drie generaties: oma, moeder, dochter, de oudste is een jaartje of 12) en niet zo’n beetje ook. Spuitpoep. En ik bedoel spúítpoep, op 24-uursbasis. Geen idee waarom; eigen standaardeten, geen vreemde versnaperingen. Misschien last van de hitte, een acute aanval van heimwee, wie zal het zeggen. En omdat het een keurige hond was waarschuwde ze ook middenin de nacht netjes als de aandrang onhoudbaar werd. Altijd net te laat natuurlijk. Ik heb veel gemopt en weinig geslapen. Maar na een paar dagen op een dieet van droge rijst ging het beter. En het schiep een band.
Niet met de middelste hond, die bij nader inzien een neurotisch wrak bleek. Hyperactief en ten prooi aan een permanente kwispel die het hele lijfje doortrilt met om de haverklap een onontkoombare ruggelingse kronkelsessie tot besluit. Waarna ze weer overeind springt en opnieuw begint. Onze honden keken ernaar, en trokken zich strategisch terug achter de tussen keuken en kamer geplaatste eettafel; overzicht, en op tijd bij de bak, zullen we maar zeggen. De kronkelhond bleek een meester in het razendsnel wegsnaaien van andermans bakinhoud.
Maar de grootste onrust kwam van de kleinste van de drie. Jong, dynamisch, voor alles in en permanent op ontdekkingsreis. Niks mis mee, behalve dan dat er opeens ontzettend gekrabd moest worden. Vlooien? Alles en iedereen in huis was keurig behandeld. Allergie? Maar voor wat dan? Zenuwen? Viel mee, moeder was neurotischer. Maar intussen begon de kale huid door de vacht heen te schemeren. Mailwisseling met de overkant van Het Kanaal bracht geen uitkomst, ik besloot het rigoreus aan te pakken en haalde bij de apotheek een ‘traitement antiparasitair’ van de zwaarste categorie. Binnen een dag van het gekrab af.
Toen ‘the Brits’ gisteren ondanks dreigende stakingen van veerpontpersoneel het vasteland weer bleken te hebben gehaald en aan het eind van de middag veilig in de thuishaven afmeerden, konden we drie happy doggies inleveren.
Maar ja, daarna moesten we ons weer bij onze eigen viervoeters zien in te likken. Men was beledigd, diep beledigd. ‘Vreemd volk over de vloer, allà, als het zijn plaats maar kent. Maar een voorkeursbehandeling voor zulke lastpakken? No way! Waar blijven wij dan? Iedereen maar zeuren over die Grieken, maar dit Britse hondsvolk zit dus ook gewoon in de EU.’
Er gaat nu gestemd worden over een Brexit geloof ik. Mijn honden adviseren met klem: die Britten uit de EU! En anders maar uit ons dorp. Lukt ook dat niet, dan als laatste optie: uit onze tuin. En nooit meer terug!
Ik ben bang dat we diep in het krijt staan bij onze blafkezen en nog wel even bezig zijn met de schuldensanering. Gelukkig mogen we in aaien en hondenkoekjes terugbetalen. Liefst in termijnen. Duurt het lekker lang.