Opgelicht

Ik zat al in de auto op weg naar het vliegveld van Nice toen het telefoontje kwam: “We gaan het niet redden, lekke band op de A9, ergens ter hoogte van Uitgeest.” De vriendin die mijn dochter voor een vakantie naar ons afgelegen bergonderkomen in het achterland van de Pays de Fayence op sleeptouw zou nemen, kon niet somberder klinken. Dat vliegtuig hebben ze inderdaad gemist.
Dat was naar, zeg maar gerust heel vervelend, maar niet onoverkomelijk; er zijn ergere dingen in het leven. “Okay”, zei ik geruststellend, “maak je geen zorgen, er gaan morgen of zo nog wel een paar vluchten. Zie eerst maar eens dat jullie weer heel thuiskomen.” En ik zag geen financieel probleem, ik had immers een annuleringsverzekering afgesloten toen ik de tickets boekte bij Transavia. Redelijk prijsje, gunstige aankomst- en vertrektijden. Terwijl ik op m’n Mac de boekingsprocedure doorliep had ik immers ook het vakje ‘annuleringsverzekering’ aangeklikt, vanwege ‘je weet maar nooit’: ik lees iets te vaak dat Schiphol niet zo lekker bereikbaar is. Files, treinen die niet rijden, dat soort dingen. Nee, dat zat wel snor, dacht ik. Mooi niet.
Om te beginnen waren er op de korte termijn geen aantrekkelijk voordelige tickets meer te koop bij de groen/witte prijsvechter. Moedermaatschappij KLM dan maar geprobeerd – Ryanair en Easyjet bleken geen alternatief – waar nog wel redelijk geprijsde vliegkaartjes voor handen waren, maar dan wel zonder annuleringsverzekering; daar doet de KLM voor dit soort vluggertjes niet aan. Het ging goed, de dochter kwam zonder ernstig haperen op het beoogde tijdstip aan. Zonder de vriendin, die had haar zakelijke afspraken wegens de vertraging moeten afzeggen waardoor haar tripje geen zin meer had.
Leek me ook een gevalletje voor die annuleringsverzekering. Ik klom in de telefoon, want een claim via email was iets te modern gedacht. Na heel veel keuzemenu’s en slechts een halfuurtje in de wacht hangen (kan iemand in godsnaam iets doen aan die gekmakende hou-je-gedeisd-en-afwachten-maar-muzak?) werd ik door een geroutineerde ik-kan-er-ook-niks-aan-doen-dame doorverwezen naar de assuradeur, een vage firma met de naam ACE Europe, alwaar ik de afdeling Benelux Claims moest zien te bereiken. Dat liep een paar keer spaak, om onverklaarbare redenen werd mijn (peperdure) telefoontje vanuit Frankrijk tot drie keer toe afgebroken en kon ik na het tuutuutuut opnieuw het hele zullen-we-dit-lekker-nog-wat-langer-rekken-computermenu doorworstelen. Ik besloot uiteindelijk tegelijkertijd via mijn vaste Franse nummer en via mijn Hollandse mobiel te bellen, mij pakken ze niet. De Hollandse mobiel won. En ik kreeg na ruim 20 minuten wachten zowaar te horen dat ik via email een schadeclaim kon indienen. Moest ik wel een schadeformulier voor invullen, dat ik niet had. Of ze me dat dan even via email wilden toesturen? Er viel een zuinige stilte, maar zowaar, men was bereid mijn emailadres te noteren. En verdomd, de volgende dag lag er inderdaad een mailtje van ACE Europe op de elektronische deurmat. Zonder schadeformulier.
Na nog een robbertje belcomputerworstelen kwam ook dat de mailbox binnen. Ik printte de hele handel, vulde braaf alle gevraagde gegevens in, scande de boel, voegde de bewijsstukken bij en mailde het hele jpg-file naar ACE terug. Mooi zo, geregeld. Dacht ik.
De volgende dag een mailtje van ACE. Alles in goede orde ontvangen, dank en zo, maar helaas: “Wij kunnen uw bijlagen niet openen. Wilt u zo vriendelijk zijn ze op een andere manier toe te sturen?”
“Geen probleem”, mailde ik terug, “U kunt de documenten downloaden via wetransfer. Een desbetreffend mailtje wordt u heden toegestuurd.”
Weer een dag later: “ Helaas kunnen wij de link van wetransfer niet openen. Dit heeft te maken met beveiliging van ons systeem. Onze excuses hiervoor. We zouden u daarom willen vragen om de documenten in pdf-bestand naar ons te mailen. Bij voorbaat dank.”
Ik sloeg meteen terug: “Bijgaand voor de derde keer de documenten, ditmaal in pdf.” En intussen vroeg ik me af hoe een digibeet zonder Adobe en aanverwante hulpmiddelen zich hieruit gered zou hebben. Pure vertragingstactiek, leek het me. Om vooral maar niet te hoeven uitkeren.
Een dag of wat later kreeg ik min of meer m’n gelijk. Nee, de verzekering ging niet uitkeren. Natuurlijk niet. Want autopech valt onder de ‘uitzonderingen’. Men deed er de hele lijst ‘uitzonderingen’ bij en ik dacht: een dik boek als de Bijbel of de Quote 500 is er niks bij.
’t Zal allemaal wel. Maar volgens mij verkoopt Transavia gebakken lucht met die annuleringsverzekeringen. Denken ze daar nou echt dat je eerst alle verzekeringsvoorwaarden bestudeert en die hele lijst met ‘uitzonderingen’ uitpluist als je even snel via internet een ticket boekt? En dan – o ja – ook nog even dat vakje annuleringsverzekering aanklikt? Eerst een paar uur studie en dan pas ‘verzekerd’ boeken? Dan zijn de prettig geprijsde stoelen allang voor je neus weggekaapt.
Weggegooid geld dus, zo’n annuleringsverzekeringgetje. Maar ergens wordt er wel gecasht. Zal wel een dealtje zijn tussen die vliegmaatschappij en de verzekeraar. Beetje provisie voor Transavia, beetje snelle winst voor de verzekeraar. Die niet uitkeert. Ik heb daar wel een woord voor: oplichting. Maar als je dat mailt krijg je een automatische antwoordreply waarop ‘u helaas niet kunt antwoorden’. Ik ben te annuleringsmoe om ook nog eens opnieuw oeverloos in de belwacht te gaan hangen. Inderdaad, ‘ze’ hebben gewonnen.