Zojuist een goede gast naar de aeroport gereden. Vlekkeloos, geen gedoe op het vliegveld, geen problemen onderweg. Dat was wel anders toen hij aankwam. Niet lang daarvoor had president Hollande op tv aangekondigd dat we ‘en guerre’ waren en dat hij de ‘état d’urgence’ had afgekondigd.
In oorlog? Noodtoestand? Toen, voor de tv, moest ik ineens even aan mijn ouders denken die het bombardement op Rotterdam hebben overleefd.
Ik heb nooit eerder in een land ‘in oorlog’ gewoond, waar de ‘noodtoestand’ van kracht is. Raar, en minstens een ongemakkelijk gevoel. De volgende ochtend om een uur of zeven vlogen er straaljagers over mijn huis; ik woon nogal dicht bij het grootste militaire oefenterrein van Europa, er is en luchtmachtbasis in de buurt. Mijn honden blaften woedend terug: ‘Oorlog? Kom maar op’. Tja, makkelijk spierballenblaffen, vanuit een comfortabel bankstel met weinig waakse activiteiten om poten.
Ik lag er wèl wakker van. Oók omdat ik iemand moest ophalen van het vliegveld van Nice. In het relatieve holst van de ochtend.
‘Misschien iets eerder de weg op?’, suggereerde de echtgenoot. En draaide zich nog eens om. Hij wel, met z’n ongecompliceerde luxe-afspraak wat later die dag.
Het voelde niet echt lekker toen ik in de auto stapte. Bij het dorpsschooltje stonden ineens een soort dranghekken, blijkbaar midden in de nacht geplaatst vanwege de van overheidswege verplichte ‘vigilance’. Het leek me een bescheiden verdediging tegen eventueel terrorisme of oorlogsgeweld in ons dorpje.
De rit naar de aeroport verliep zonder problemen; twee péages door en nergens zelfs maar een gendarme gezien. Ik arriveerde dus bijna extreem te vroeg en werd verwelkomd door een brigade machinegeweren die me onderzoekend monsterden. Daar houd ik niet van, maar ik snapte wel dat er even in mijn handtas – in de huiselijke kring bekend als ‘die hutkoffer’ – gekoekeloerd moest worden. Er had inderdaad met gemak een AK7 in verdwaald kunnen raken.
Een best interessante macho schoot in de lach toen hij een rolmaatje opdiepte. De dag ervoor had ik ergens iets opgemeten (‘meten is weten’) en ik was vergeten dat rekenkundige hulpstuk in mijn gereedschapskist terug te leggen. Bij verdere vorsing vond hij ook nog een zestal wegwerpaanstekers (die krijg ik nou eenmaal bij de tabac), twee plastic diepvrieszakjes (mijn doggybags, ik ben geen grote eter) en een paar in alufolie verpakte antihistamine-pilletjes (ik ben allergisch voor wespensteken). Hij bekeek me van top tot teen en weer terug. Even dacht ik dat hij alsnog de even verderop patrouillerende CRS ging inschakelen, maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn achterdochtigheid. Ik bedoel: wie heeft er nou een rolmaatje in haar tasje? We hebben nog een leuke boom opgezet over het inmeten van keukenkastjes.
Het duurde lang voor de gast die ik moest opvangen, door de glazen schuifdeuren zijn acte de présence invulde. Na de landing een hele tijd in de rij gestaan, er was strenge paspoort- en andere controle voor inkomende passagiers, ook als ze uit Schengen-landen kwamen.
Op de terugweg ging het een beetje mis. Vlakbij mijn dorp was er gendarmeriecontrole op een rotonde, we werden ‘staande’ gehouden, zo heet dat, geloof ik. Mijn gast, iemand met een minder Europees uiterlijk, toonde zijn papieren en werd ‘goedgekeurd’. Daarna was ik aan de beurt. Nederlands paspoort, Frans rijbewijs, of ik maar wilde uitstappen. De kofferbak van mijn auto werd doorzocht, ik gefouilleerd. Ik kan nu bevestigen dat er gendarmes met heel koude wandelende handjes zijn. En dat die fouillade eigenlijk door een gendarmette had moeten worden uitgevoerd. Maar godlof mochten we door!
Eindelijk thuis rende ik sneller dan Daphne Schippers naar het toilet: hóógnodig.
‘Noodtoestand?’ informeerde de echtgenoot een beetje besmuikt. En met zichtbaar plezier schonk hij onze gast een klaterend biertje in.