Het was even droog, we wandelden net voor de duisternis inviel met de honden naar de rivier om te kijken hoe groot de schade was die we al vanuit huis dachten te zien. Groot! Minstens vier woudreuzen uit de tegenoverliggende oever gespoeld en dwars over het woest kolkende water heen tegen ‘onze’ oever gekwakt. Zo een dam vormend waarachter zich al flink wat drijfhout en ander ongemak begon op te stapelen. “Foute boel”, constateerde de echtgenoot overbodig. Het terrein aan de overkant van de rivier is al jaren onbeheerd, sinds er bij de watersnoodramp van 2010 een complete natuurcamping werd weggespoeld en de vergunning ingetrokken. Ik weet dat de kroegbazin op het dorp die camping toen graag had overgenomen, maar dat bleek kansloos; de gemeente nam geen risico meer met zo’n ‘zône inondable’. Dus staat ze nog steeds achter de tap. En ligt dat terrein – even afgezien van twee achtergebleven caravanwrakken en een langs de oever gestrande koelkast – braak. Er is wel een eigenaar, maar die trekt een lange neus tegen elk bevel van gemeentewege om zijn terrein te onderhouden. “Jullie mijn vergunning en m’n broodwinning afpakken? Dan is ook dat terrein jullie verantwoordelijkheid. Hou het lekker zelf maar bij.” Tot nu toe week de gemeente geen duimbreed, maar híj ook niet.
“Het is een gek”, weet de buurman van een eind verderop, indachtig de bijna-bosbrand die ‘die gek’ veroorzaakte toen hij ineens wel weer tuinafval ging verbranden op het allerdroogst van de zomer. Het is dat de pompiers er zo snel bij waren, maar ons vluchtkoffertje was al gepakt en de honden zaten al in de auto.
Intussen stijgt het water achter de bomendam, loost de rivier in hoog tempo op de aan de toenmalige overstroming overgehouden plas (die we de paddenpoel zijn gaan noemen) ernaast en verandert de vlakte onderaan onze heuvel in een angstaanjagend binnenmeer. Volgens Météo France zou het ergste noodgehoos tegen morgenochtend over moeten zijn, maar die zitten er wel vaker naast. We waren nog niet binnen van het hondenloopje of het viel alweer met bakken uit de hemel. Ik bedoel maar.
De verre buurman gaat morgen met de burgemeester praten; hij kent hem goed, verzekerde hij ons. Maar of het wat uithaalt? Voorlopig is het in elk geval onmogelijk om met zwaar materieel bij de rivier te komen om die bomen weg te hijsen, alles zakt meteen de zompige grond in.
Nee, we zullen wel niet wegspoelen, daarvoor ligt het huis godzijdank te hoog op de heuvel. Maar voorlopig wonen we wel een tijdje aan het water.