Dank je feestelijk

Nou, dat viel het dorp niet mee, twee weken de kroeg dicht. Eens per jaar, begin november, hangt er een handgeschreven bordje op het hermetisch gesloten rolluik met ‘fermeture annuelle exceptionnelle’. En dan weet je het wel: de kroegbaas en –bazin zijn op vakantie. Tuurlijk, gelijk hebben ze. Het hele jaar ’s ochtends om zeven uur open en ’s avonds pas weer dicht als de laatste klant naar huis is, zeven dagen per week. De huiskamer van het dorp, dit gehucht zou dood zijn als die kroeg er niet was. Met z’n vaste klanten die amper wat te besteden hebben, maar toch altijd nog wel ‘op de lat’ een pastis of een rouge mogen bestellen: “eind van de maand afrekenen hè, als je je uitkering/pensioen hebt!” Da’s zelden toereikend om het eind van de volgende maand te halen en al helemaal niet om een oplopende kroegrekening mee te voldoen, maar er wordt altijd wel weer een mouw aangepast; hier betaal je soms nog in natura, met een geritselde bout everzwijn, een illegaal bijeen geplukt mandje cèpes, een wederdienst in de vorm van een klus. Twee weken sluiting komt dan hard aan. Al zijn er altijd wel een paar verstokte kroegtijgers die tegen l’heure de l’apéro op het terras voor het dichte café neerstrijken en er dan maar zonder glaasje een peuk opsteken, het zit nou eenmaal in hun systeem. En als je ‘zo’n soort huwelijk’ en geen baan meer hebt is alles beter dan thuiszitten.
De gemeente dacht deze week de boel alvast in vrolijke Kerstsferen te brengen door de platanen langs de doorgaande départementale, de uitgestorven parkeerplaats onderaan het dorp en het centrale pleintje tegenover de kroeg met de fontein en het monument voor WO I – waar de potten chrysanten van de dodenherdenking van 11 november maar niet dood willen – op te leuken met lichtjesguirlandes, sterren-met-staart en een stukje kunstnijverheid dat bij nadere beschouwing een arrenslee lijkt voor te stellen, maar dat laatste is niet helemaal zeker: het zou ook een nog nader in te vullen kerststal kunnen zijn. Ik mijd het dorp maar, deze weken.
Kijk, ik hèb al niet veel op met feestgedruis, maar ik ben zo’n beetje allergisch voor de dwangneurose waarin vrijwel iedereen schiet zodra het einde van een jaar nadert. Sinterklaas! Leuk, pakjesavond! Gelukkig doen ze er hier niet aan en die hele Zwarte Pietendiscussie laat ik graag aan me voorbijgaan. Ik moet altijd wel even denken aan en grimlachen om Toon Hermans, blijkbaar ook zo’n jeugd gehad: kijk hier maar. Weet je meteen waarom roetveeg-Pieten kansloze losers zijn.
Tja, en dan kerst. Dat was wat, toen ik nog in de lage landen woonde. Of liever gezegd, het was eigenlijk niks. Zal wel aan m’n steile refo-opvoeding gelegen hebben, maar toen ik hier een ruime kwarteeuw geleden uit nieuwsgierigheid voor het eerst de Roomse nachtmis in het piepkleine kerkje van m’n Provençaalse dorpje bezocht, vond ik dan wel een openbaring. Alle bankjes bezet; laatkomers als ik stonden als ‘malle Babbe’ achterin, tegen de koud-kierende kerkdeur aangeperst. Père Benoît, de pas benoemde jonge curé die vol vuur en élan de ‘nieuwe tijd’ naar dit fossiele dorpje in het achterland van de Provence wilde brengen, preekte zijn stembanden stuk en wist zowaar de goegemeente mee te krijgen. Al was dat waarschijnlijk ook te danken aan zijn prettige verschijning en aangename zangstem. Na afsluiting van de dienst volgde in het dorpshuis de viering van ‘les treize desserts’. Dertien desserts; dat klinkt heftiger dan het is (vruchten, noten, snoepjes, een taartje), het gaat vooral om de symboliek. Ja, dat had wel wat. Maar na een paar keer heb je het wel gezien. Oud en nieuw dan? Vieren ze hier met oesters en champagne. Heerlijk, absoluut. Maar omdat ik de Sjaak ben die de hele handel moet openslopen omdat ik de echtgenoot anders met slagaderlijke bloedingen naar de ‘urgence’ kan rijden (jawel, met slok op uiteraard), heb ik nog dagen later spierpijn in het hele bovenlijf. Hoewel de waterpomptang die ik tegenwoordig gebruik voor het openen van de bubbels beslist een verbetering is. Maar ik verdom het oliebollen te bakken.
Doe mij maar een lichte lunch op m’n terras. Met een beetje mazzel hebben we gewoon 23 ºC, en geregend heeft het sinds eind april niet meer, dus dat moet kunnen. Daarna zien we wel of we Youp van ’t Hek ’s avonds halen voor wat vuurwerk. Da’s hier godzijdank in het echt verboden.