Een kippekontje achter de kassa

Nou, hij is verbouwd hoor, de épicerie op het dorp. Na weken van vergeefs langslopen was ie ineens weer open. Benieuwd naar wat er dan wel zoal verbouwd was duwde ik tegen de gloednieuwe winkeldeur. Die klemde. Ik had er ongetwijfeld een ferme neusafdruk op achtergelaten als niet een toevallige klant van binnenuit met een stevige ruk de toegang had vrijgemaakt. Ik bedankte netjes, en keek rond in de vertrouwde omgeving. Niks veranderd. Alle schappen waren er nog, de koelvitrine en de diepvrieskist stonden op hun vaste plek, het toonbankje met de kassa was geen millimeter verschoven. Erachter stond een dorpsgenote die ooit een poging tot serveuse bij de aanpalende kroeg had gedaan, maar zo ongeschikt voor het vak was gebleken dat ze al na een week haar congé had gekregen. Sindsdien werkte ze af en toe als invalskracht bij de épicerie; meestal stond ze voor de deur ‘een dampertje te doen’, zoals mijn helaas veel te vroeg overleden neef Sjaak een steels sigaretje op de stoep plachtte te noemen. 
‘Alles bij het oude’, dacht ik tevreden, ‘en die deur gaat ook wel weer losser in z’n scharnieren zitten als ie eenmaal is ingesleten’.
“Blij met de nieuwe deur?” vroeg ik dan ook opgewekt aan de dorpsgenote, die blijkbaar voor de heropening naar de kapper was geweest. Haar vermiljoen geverfde ‘kippekontjeskapsel’ was – waarschijnlijk met behulp van een staafmixer en een bladblazer – nog hoger opgeklopt dan gebruikelijk. Ze bestudeerde met slecht gespeelde nonchalance haar paarse plaknagels.
“Ja hoor, nieuwe eigenaar hè. Ik werk hier nu in vaste dienst.” 
Ze zei nog net niet “en nu ben ík hier de baas”, maar ik schrok me kapot. Waar was Julien gebleven? De gesoigneerde uitbater van deze mini-dependance van de Intermarché die alles van zijn waren wist en je verraste met prachtige producten van zijn eigen geheime adresjes.‘Mijn’ oude vertrouwde épicier, die zich nooit had willen conformeren aan de winkelketen waarvan hij officieel deel uitmaakte maar altijd trots zijn eigen boutique had bestierd?
“O, die? Die is er mee opgehouwen toen de handel werd overgenomen door de nieuwe winkelketen.” Ze wees naar de koelvitrine, waarop de naam Vival prijkte, een onderafdeling van het Casino-concern. Dat overigens aan een grote reorganisatie is begonnen, super- en hypermarchés verkoopt, banen op de tocht zet. 
Vival dus. Ik keek eens beter rond, en dacht: ‘verval’ zal je bedoelen. Alles wat dit mini-supermarktje zo aantrekkelijk en bijzonder had gemaakt was weg. Geen dagverse paddo’s meer, geen frisse bosjes peterselie in een bokaal water, geen vertrouwde koekjes meer in het schap, de groenten slap, de bananen bijna bruine pap. Ik keek in de koelvitrine en realiseerde me dat ik vanaf nu op uiterste houdbaarheidsdata moest gaan letten.
Kwam ik hier nog wel terug? De supermarché in de stad leek ineens een aantrekkelijker optie. In de kroeg hoorde ik dat meer mededorpelingen tot die conclusie waren gekomen. Vanwege de sluiting van de épicerie de afgelopen weken was er al een soort boodschappendienst ontstaan voor dat kluitje vaste klantjes op leeftijd dat aangewezen is op zo’n kruideniertje. Ze kunnen geen kant op, die hoogbejaarde schuifelaars die er bijna een dagtaak aan hebben om vanuit hun woninkje via de steile straatjes het dorpscentrumpje te bereiken en weer thuis te komen. Dat épicerietje was bovendien zoveel meer dan een winkeltje waar je je dagelijkse leeftocht kon halen. Je haalde er ook je portie menselijk contact. Inclusief het altijd vriendelijke en begripvolle advies van Julien. 
Ik zei het ongeïnteresseerde kippekontje achter de toonbank gedag, ze hief een halve hand op. De winkeldeur klemde, en ik dacht: ‘Dat komt nooit meer goed. Weer een stukje dorp dood’.
Thuis hebben we geproost op Julien.