Te laat

“Te laat!”, bromde de echtgenoot chagrijnig terwijl hij zich rond half zes ’s ochtends toch nog maar eens omdraaide in de echtelijke sponde. Door het open raam klonken de eerste aarzelende cicades, een paar eenzame solisten die het eindelijk zomaar aandurfden de te lang verwachte zomer te vieren die een paar dagen geleden aangebroken leek.
Hij had gelijk. Normaal gesproken beginnen die welkome herrieschoppers ergens in mei met hun kabaal en weet je: ‘hè hè, de zomer komt eraan. Maar voor temperaturen onder de 24 graden trekken die mooi-weer-spelers hun register niet open. Sterker nog, ze komen niet eens uit hun overlevingsholletje onder de grond. En jawel, we hadden een paar mooie dagen in februari, maar daarna stortte het weer volledig in en konden de truien en kaplaarzen weer uit de kast, en de haard aan. Tot vorig week. Eind juni!
Maar nu is het dan ook meteen goed raak. Bloedhitte, niet meer te harden. Met gemak 39 graden in de schaduw, op kantoor drijf je de tent uit en de airco’s zijn inmiddels al overal uitverkocht. Had ik inderdaad eerder kunnen bedenken, maar het ding dat er hing ging vanzelfsprekend pas stuk toen ie opeens weer aan moest. Bon, we zweten het wel uit. En de echtgenoot, die graag attendeert op onze vijfjarige Portugese periode waarin we pas echt hitterecords hebben gebroken, leeft naar eigen zeggen op bij temepraturen boven 25 graden.
Waar ik me meer zorgen over maak is het totale gebrek aan inzicht bij de overheid. Jawel hoor, er is een nationaal hitteplan afgekondigd. Met een beetje mazzel vallen er deze zomer minder doden dan in 2003, toen tussen de 15.000 en 19.000 (de schattingen lopen uiteen) vooral oudere mensen aan de hitte bezweken, met name in verzorgingstehuizen waar zelfs minimale voorzieningen ontbraken om de bewoners een beetje koel te houden. Ook toen was er een hitteplan. Dat intussen nauwelijks is gewijzigd: voldoende water drinken, geen fysieke inspanning, een beetje koel doen, uit de zon blijven, de luiken overdag gesloten houden…, de bekende open deuren. Maar zelfs die blijven voor sommigen gesloten. Zo reageerde een school in een achterstandswijk in Marseille terecht verontwaardigd: “Luiken gesloten houden? We hébben niet eens luiken!” Waarop de overheid vond dat dan de hele school maar gesloten moest blijven tijdens de canicule. Leerlingen blij, al zal dat schoolverzuim later wel weer moeten worden ingehaald, maar goed, zij zijn even uit de oven die hun sterk verouderde school is. Komt er een beter geïsoleerde, of iets met arco? Nou nee, dat kost geld. Iets dergelijks is er aan de hand met de EHPAD (établissement d’hébergement pour personnes âgées dépendantes) zeg maar de verzorgingstehuizen voor de minder draagkrachtigen. Ook daar zweet je de tent uit en moeten de cliënten (patiënten mag je tegenwoordig niet meer zeggen) het doen met een nat washandje en een waterijsje. En intussen vliegt meneer Macron geheel airgeconditioneerd naar de zoveelste G20-top, ditmaal in Tokio, om vurig zijn ‘rode draad’ voor het klimaat aan te bevelen. Z’n giga eco-voetstap voor die vervuilende verplaatsing doet er even niet toe. Kan volgens mij trouwens ook wel via Whatsapp, dat overleg, er komt toch nooit wat concreets uit dat soort over the top-onderhandelingen. En intussen zitten we hier met kreperende bejaarden en smeltende scholieren. Maar ja, Macron’s glanzende klimaatblazoen moet opgepoetst. Ik vermoed dat de president als een Europese CO2-paus de geschiedenis in wil. Gaat niet lukken hoor. Alleen, in dit verband zou ik ‘m eigenlijk wel even willen bellen. Om hem te zeggen: hallo daar! Kijk ff in je eigen achtertuin!
Nog een dingetje: de brandweerlieden hier staken. Vanaf gisteren tot eind augustus, dus de hele brandgrage zomer lang. Bij Fréjus, Arles en Le Luc was het alweer raak, qua fik. En jawel hoor, officieel in staking of niet, de cowboys van de brandbestrijding rukten toch weer uit. Het aantal branden is sinds 2007 met liefst 28% toegenomen, en het aantal brandbestrijders neemt af omdat hun salaris in geen verhouding meer staat tot het levensgevaarlijke werk dat ze verrichten. Misschien daar eens iets aan doen? Gewoon de fabel van Jean de La Fontaine (1621-1695) over die krekel en die mier toch maar eens serieus nemen? Voor het echt te laat is?
De krekels taaiden gisteravond alweer vroeg af, nog voor negenen, terwijl ik me nachten herinnerde… Ik was teleurgesteld, ik hecht aan hun muziek. ‘Het Bach van de Provence!’ schijn ik wel eens geroepen te hebben. Nou ja, als je wat langer in deze contreien woont ga je vanzelf overdrijven, is hier zo’n beetje topsport.
“Die herrieschoppers leveren half werk”, mopperde ik tegen de echtgenoot.
“Geen dirigent, Haitink is met pensioen, dat zal het wel zijn.”
Ik bleef tegen beer weten in nog even op het terras hangen.
Om tien uur vond ik hem binnen terug voor de tv, vrouwenvoetbal. Met een glas rosé waarin nota bene ijsklontjes waren gedumpt.
“Canicule!”
Ja ja.