Stakingsshopping

Nee hoor, maak je geen zorgen, het is hier nog goed te doen, met al die stakingen. In het openbaar vervoer, in het onderwijs, de vrachtwagen-blokkades, van alles aan de hand in Frankrijk. De advocaten doen nu ook mee. Het pensioenvoorstel van president Macron, geeft in het hele land en in alle beroepsgroepen toestanden. Maar bij ons nog nergens last van. Tja, er rijden hier al tientallen jaren geen treinen meer en hooguit twee keer per dag moet je op de smalle weggetjes even de kant in als er zo’n veel te grote schoolbus aankomt met anderhalve leerling erin. Ik snap nog steeds niet waarom ze daar geen handzame mini-busjes voor nemen. Toen ik vanmiddag even voor het apéro in het café was, hoorde ik trouwens de gewone herrie van het schoolplein. Er werd hier dus niet gestaakt, in elk geval niet door die kinderen.
Ik was vanmorgen naar de stad geweest. Niet om boodschappen te doen, ik had die wekelijkse bezoeking dinsdag al doorstaan en tamelijk verbijsterd vastgesteld dat het aanbod aan speciaal voor de ‘feestdagen’ geselecteerde etens- en drinkwaren mijn ergste nachtmerrie overtrof. Als altijd werkte ik gewoon mijn lijstje af: dierenvoer, aanmaakblokjes voor de open haard, ketjap; kortom, de dingen die de épicerie op het dorp zelden of nooit verkoopt. En o ja, de mevrouw die me helpt mijn huis min of meer bewoonbaar te houden, had Ajax op het lijstje geschreven. ’t Is volslagen onzin maar elke keer als ik dat zie staan, denk ik: “Wat nou Ajax! Ik ben van Feyenoord!” En dan denk ik er meteen achteraan: “Oké, maar toch wel lekker om daar de vloer mee aan te dweilen.” Nee, dat zei ik niet hardop tegen de echtgenoot; die is verstokt 020-fan. Hoe dat zit, snap ik niet, maar om de een of andere reden kom je blijkbaar toch nooit 100% los van waar je vandaan komt. Werd me weer eens duidelijk ingepeperd toen ik dezer dagen een Nederlander sprak die niets van zijn afkomst had verloren. Of het was gewoon zijn karakter, kan ook natuurlijk: bot. Zeg maar gerust tot op het bot. Daarop was ik na zoveel jaar Zuid-Frankrijk niet meer voorbereid. Het kwam hard binnen. Kijk, ik snap Amsterdamse helderheid, ik begrijp Rotterdamse directheid, maar daar zit altijd een verzachtend randje aan, vaak verpakt in humor. Je gaat er niet met gestrekt been in, om in voetbaltermen te blijven. De echtgenoot overwoog op de vuist te gaan, z’n innerlijke beschaving weerhield hem ervan.
Was ik trouwens wel blij mee want we moesten wel weer even terug naar de stad. Om voor de zekerheid toch maar wat extra voorraad in te slaan en de auto af te tanken. Er komt weer zo’n ‘episode méditerranéen’ aan: hoosregens, storm, rotweer. Dan kun je zo’n vuistgevecht beter even in de koelkast zetten. We hebben op het dorp geen ‘station de service’. En op de regionale tv-zender was alweer luid en duidelijk aangekondigd dat er ook gestaakt en geblokkeerd wordt bij de raffinaderij in de buurt van Marseille. Daar moet onze benzine en – voor veel van m’n dorpsgenoten – vooral de diesel vandaan komen. Dus als daar de boel op slot gaat, staan wij hier droog. Had ik eerder meegemaakt, ook zo’n staking, ‘pénurie’ aan de pomp, geen druppel meer te tappen. Officieel dan hè. Moet je even weten dat er bij zo’n tankstation altijd wel wat litertjes ‘onder de toonbank’ opgeslagen liggen, voor de vaste klantjes. Of noodgevalletjes. Zoals een Franse vriendin van me, die haar gezonde arm in een mitella hing en tegen de pompbediende iets over ‘l’hôpital’ riep. Ze kreeg 10 liter. Hij vroeg niet eens of ze eigenlijk wel kon rijden.
Hoe het intussen verder gaat met die stakingen? Er wordt verteld dat normaal gesproken 8 miljoen Fransen in deze kerstvakantieperiode per trein reizen, voor familiebezoek en dat soort dingen. Macron vraagt om een stakingspauze. De vakbonden liggen op ramkoers. Polderen is geen Frans woord. En in de supermarché draaien ze Mariah Carey.
All ‘I’ want for Christmas is 2020. Was het maar vast januari.