Voorjaarsvakantie en hij was toch in de buurt. Een ex-collega uit Nederland had zijn komst wel aangekondigd, maar ik had er niet op gerekend dat hij al om acht uur ’s ochtends zou bellen dat hij er was, in het dorp. Moeilijk te vinden, had ik gewaarschuwd. Hij was kennelijk extreem vroeg op weg gegaan en niet verdwaald. Omdat mijn huis in de natuur verstoppertje speelt, spreek ik met nieuwkomers en pakketbezorgers altijd op de parking van de cave af, die is niet te missen, waar je ook vandaan komt.
“Deux minutes!” zei ik met gespeeld enthousiasme. Het regende en ik was nog bezig met het ochtendritueel van dit seizoen: brandhout onder het dekzeil vandaan sjorren. Toen de boomstammetjes in de serre lagen, bedacht ik me dat mijn gast ‘deux minutes’ waarschijnlijk letterlijk zou nemen en ik was al zeker tien minuten verder. Nog rubber-gelaarsd en in waterbestendige jas stapte ik gehaast de auto in. Weer vergeten dat on-Fransen natuurlijk niet weten dat ‘deux minutes’ een tijdsaanduiding is die van alles kan betekenen, maar nooit twee minuten. Een kwartier, een halfuur, een heel uur desnoods, ’t is allemaal ‘deux minutes’. Ik ben eraan gewend en ik vind dat wel een illustratie van het gemoedelijke tempo in het Provençaalse achterland.
Als ik gasten op die cave-parking ontvang, kijk ik altijd eerst even onder hun auto. Dat wekt enige verbazing. Of ik word meteen voor gek verklaard. Maar je hebt van die ultra-laag hangende voertuigen met onder de bumper vaak ook nog iets van uitsteeksels en daarmee red je het niet op de piste naar mijn huis, al helemaal niet als het regent en de bandjes lekker wegzakken. Dit was er weer zo één, mijn gast moest zijn wagen laten staan en bij mij instappen.
“Wat een armoe”, werd er gezucht.
Ik legde uit dat hij even op me had moeten wachten omdat ik nog met het hout bezig was geweest. Ik voorvoelde dat hij weer ‘wat een armoe’ zou zeggen. Nee, dan hij in zijn Rotterdamse appartement. Even op een knopje drukken en in een mum van tijd een behaaglijk temperatuurtje. Bij de koffie keek hij een beetje misprijzend rond. En inderdaad, mijn huis kom je niet tegen in een gemiddelde glossy. Hij zei het net niet, maar ik zag hem denken ‘wat een armoe’. Blijkbaar ook weer zo iemand die geen benul heeft van het verschil tussen de echte Provence en de glamour-Côte d’Azur. Ik praatte hem bij over mijn leven in ‘deze wildernis’ in de buurt van een gehucht zonder tankstation, zonder flappentap, zonder supermarkt, zelfs geen dokter of een apotheek. “Wat een armoe”, stelde hij nogmaals vast.
“Maar we hebben al wel telefoon hoor”, grapte ik, “en vaak ook wel stroom.” Echt gezellig werd het niet. Toen ik hem na de lunch naar zijn auto terugbracht, vroeg hij of ik niet jaloers was.
“Hoezo? Waarop?”
“Nou, in een stad ben je toch veel beter af?”
Ik ging er maar niet op in en dacht ‘wat een armoe in dat hoofd van jou’.
Ik liep nog even naar het café, gaf iedereen een zoen, kreeg mijn rosé aangereikt.
“De tragiek van het plattelandsleven”, had hij ook nog gezegd. Dat zat me toch dwars.
Tot ik naar huis reed. De mistral had zijn werk gedaan, het licht van de Provence was terug, de olijfbomen stonden er fris en indrukwekkend bij. Thuis zette ik het raam van mijn kantoor open en werd vanuit de tuin begroet met een uitbundig vogel-concert.
Wat nou, armoe!?
Armoe?
Dit bericht delen op:
Ben intussen toch wel nieuwsgierig geworden in welke dorp je woont. Ik pak er meteen de atlas bij. Mag dat ?
h.gr.
René
Tuurlijk mag dat. Maar ik woon niet IN een dorp, maar ergens tussen Salernes en Entrecasteaux.
Forcalquier en omgeving ken ik een beetje (Longo MaÏ indertijd) Laatst vond ik hun hoofdkwartier in een “mooi tuinenboek” terug, dus die huizen daar niet meer. Inderdaad een boeiende omgeving. Dank.
‘t Is hier best uit te houden hoor.
Nu wonen wij in de Morvan niet zo afgelegen, maar we krijgen ook vaak van ‘wat? 9km naar de dichtstbijzijnde bakker?’ We trekken ons er niets van aan en wonen heerlijk rustig, weg van die achterlijke hectiek van de Randstad.
Dat bedoel ik.
Geweldig, echt weer zo’n stads meneertje die niet meer weet wat natuur is. Waarschijnlijk denkt hij dat chocolade melk van bruine koeien vandaan komen?
En brood van een broodboom…
Zelfs hier in het mooie Friesland krijgen wij dergelijke reacties van (sommige) randstedelingen… Boeiuh!!!!
Ah, Friesland. Daar heb ik mooie herinneringen aan.
Die zien we nooit meer terug, en dat geeft toch een gelukzalig gevoe lvoor ons in de Provence!
Zijn we weer onder ons Jos.
mooi verhaal, Renée; ben ik een uitzondering dat ik dit op mijn 47ste al begrepen heb? ik woon in wat je kan zien als de Belgische Provence, in Droog Haspengouw in Zuid Limburg waarvan 4% bebouwd is, maar natuurlijk niet met de zon en de lucht van de Provence; mooie site hier, mooie verhalen; het jeukt alleen nog maar meer om de stap te zetten, geniet ervan!
Dat klinkt als een wonderschoon en heerlijk rustig gebied Joris, dus ik denk wel dat je het begrepen hebt. En die stap, die komt vast nog wel.
Geestelijke armoe. Het Van die mensen die helemaal van slag raken wanneer er iets niet in huis is. Geen notie hebben dat je met wc papier prima koffie kunt filteren of met filters prima je billen kunt afvegen.
Inderdaad. Als ik van alles van slag zou moeten raken van wat er soms/vaak/helemaal niet in huis is, had ik een dagtaak. Improviseren kun je leren, zeg ik altijd maar.
Wat een rijkdom, wat ben ik jaloers, wat zou ik nu graag in een van die dorpjes willen wonen, gewoon in een hutje op de hei… Ik denk geen Corona daar….Ik ben bang en met de dag word het erger, het is nu al heel dicht bij, ik durf bijna niet meer naar mijn werk te gaan, ik slaap er niet meer van…. Dus wat een rijkdom om daar te mogen wonen, in the middle of nowhere………..rijkdom speelt nu geen rol meer, alleen maar gezondheid………….
Het is zeker een rijkdom om hier te wonen Yolande. Maar al schenken ze zelfs geen Corona in de kroeg, daar gaat het niet om. Want als jij hier zou zitten – in the middle of nowhere – zou je toch ook af en toe naar de supermarché in de stad verderop moeten, kun je evengoed een vroege toerist in het dorp tegenkomen: Italianen komen hier graag, het is ‘om de hoek’. En iedereen die elkaar kent zoent iedereen gedag. Gewoon niet in paniek raken, daar heb je alleen jezelf maar mee. Want het overgrote deel van de mensen die het virus gekregen hebben, heeft niet méér last dan bij een gewone griep…
Wat schrijft U mooi! Erg gezellig om te lezen.
Merci Anita!
Armoe: Altijd Rijk Met Onze Eenvoud….
Graag wijs ik op de TV uitzending van ‘Buitenhof’ van 16 februari j.l. waarin de wereldberoemde architect Rem Koolhaas (1944) te gast was en sprak over zijn tentoonstelling “Countryside, the Future” in het Guggenheim Museum in New York. Over de veranderingen die het platteland wereldwijd heeft ondergaan, over de 98% van het wereld oppervlak dat géen stad is. Hij zegt daarover: “wie de wereld echt wil zien veranderen moet daarom beter letten op het platteland…..er volstrekt zich een stille revolutie op het platteland waar we ons niet van bewust zijn….De boodschap is dat we op een onbegrijpelijke manier een domein hebben genegeerd….als je in de stad woont ben je eigenlijk niet een winnaar maar een “loser” omdat je allemaal op elkaar gepakt zit…” Hij denkt dat de wens om in de stad te willen wonen “eindig zal zijn omdat de prijs steeds hoger wordt en omdat het een fictief doel is!!”
Dus voor ons, wonend in rurale gebied (ik woon nog geen 10 kilometer van Entrecasteaux): niks armoede, maar juist vooruitstrevend!!
Olga
Ik ben allergisch voor Rem Koolhaas, die meer verziekt heeft dan de aarde aan moois te bieden had. Het enige waar M. Koolhaas op let is zijn portemonnee. Ik heb deze windvaan ooit ontmoet. Dat was meer dan genoeg.
;-]
Armoede is wonen in de stad, waar je op elke hoek van een straat eten kunt kopen, waar mensen je moeten vermaken en je niet meer capabel bent om voor jezelf te zorgen
En waar je denkt dat een koe een melkpak is met op elke hoek een poot. ;-]
Wat heb je dit prachtig geschreven.
Jaren hebben we vacanties door gebracht in de Provence in St. Martin de Castillon.
Wat een oord. En wat zijn jullie boffers om in dat prachtige gebied te wonen.
Gezonde lucht, rust,, weinig verkeer, geen korte lontjes, geen hebzucht, geen gehamster,
geen mensen die zich niet aan de opgelegde bepalingen houden in deze bizarre situatie.
Hier in de randstad is het vol.
Jullie zijn bevoorrechte mensen.
Hopelijk geniet ik nog vaak van jouw mooie verhalen.
Heb het fijn en alle goeds gewenst in deze tijd!