Hi Renée,
11 mei, de ‘bevrijdingsdag’ van 2020. Hoewel menig Parijzenaar staat te trappelen om weer naar buiten te kunnen, wordt dit enthousiasme met de dag lauwer. Want als er één ding duidelijk is: we kunnen dan wel terug de stad in, maar uit de stad is al het leuks weggehaald.
Niet gek geworden
Aan het begin van mijn quarantaine werd ik nogal eens meelijwekkend aangekeken. In je eentje in een “appartementje” van 21 m2 zitten, zonder balkon – er zijn mensen die het beter hebben. Ook ik vreesde dat ik mogelijk gek zou worden en toch viel het mee. Het is hier klein maar knus en ik heb me goed bezig gehouden met van alles en nog wat. Met vrienden en familie is er gezelligheid op afstand gecreëerd, en na de eerste 3 weken van ‘war on toilet paper’ gaat het er hier zelfs in de supermarkten gemoedelijk aan toe.
De stad wil bruisen
Het straatbeeld: er zijn steeds meer mensen die even op een hoekje staan te buurten, of vanuit het raam naar een voorbijgaande kennis praten. Uit de gesloten restauranten poppen de afhaalservices als paddenstoelen uit de grond, zelfs enkele “100% sur place” bistros zijn overstag. (Uitzondering: de Aziatische restaurants wachten nog keurig af.) Deze stad krijg je er niet zomaar onder, die wil bruisen. ‘Fluctuat nec mergitur’ (zij wordt heen en weer geslingerd door de golven, maar zinkt niet; het is de wapenspreuk van de stad) blijkt de laatste jaren herhaaldelijk toepasbaar. Wel zie ik ook veel zwaarmoedige types de bankjes bezetten met een blikje bier. Of ze in grotere getale zijn dan voorheen is moeilijk te zeggen, misschien zijn ze vooral zichtbaarder doordat het op straat rustiger is. Al met al is het confinement eigenlijk een beetje zoals Parijs in augustus, maar dan net wat vreemder.
Vrijheid als anticlimax
Nee, dan de ‘déconfinement’, een anticlimax die misschien zwaarder valt dan het begin van deze crisis. Vrijheid, daar keken we naar uit. Maar het blijkt een vrijheid met mondkapjes. Een vrijheid zonder omhelzingen, zonder parken, zonder terrasjes, zonder flaneren, zonder musea, zonder concerten, zonder toeristen, zonder werkgelegenheid, zonder dat dit virus de wereld uit is en de artsen en verplegers kunnen uitrusten en om zich vervolgens aan te sluiten bij dit ‘feest’.
Naar het platteland?
Terwijl we tijdens de lockdown ons nog gelukkig konden prijzen over een herontdekking van dat wat essentieel is in het leven, nog konden fantaseren over het van de nood een deugd maken en de samenleving op een socialere en groenere manier weer op te starten, worden we nu geconfronteerd met een realiteit die vooralsnog weinig inspireert. Want de vraag is: wat hebben we hier nog te doen straks, in deze stad? Een exodus van la capitale naar het platteland zou me niet verbazen. Ik denk er in ieder geval steeds meer over na.
Liefs, Julia
