Een nieuw mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Beste Renée,
We zijn nu precies twee weken “deconfinés”. Ik weet nog steeds niet hoe dat woord zich vertaalt, maar “vrij” dekt de lading niet. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar gevoelsmatig voel ik me een beetje in no-man’s land: we zijn een beetje bevrijd, de maatschappij komt weer een beetje op gang, het is een beetje vleesch noch visch.
Op dag 1 van het déconfinement had ik met mijn beste vrienden rendez-vous op straat voor een wandeling. Ik was ze straal voorbij gelopen. Een masker bedekt toch een half gezicht en dat blijkt genoeg om van vriend tot vreemdeling te verworden. Praten moest extra hard vanwege diezelfde maskers en de afstand tussen ons, maar soit, dit was al veel meer excitement dan we gewend waren.
Deze discipline hielden we de eerste dagen braaf vol. Maar sindsdien heb ik het idee dat die meter zich elke dag een paar centimeter verkleint. Het verschil tussen verstandig en overdreven en roekeloos wordt steeds waziger, want ieder mens en ieder land heeft zijn eigen aanpak – alles lijkt relatief. Na de zoveelste wandeling is er behoefte om ergens te gaan zitten, maar plek is er steeds minder, nu de parken nog dicht zijn en de temperaturen stijgen. En ergens gaan zitten is vragen om een apéro, ook al is alcohol buiten geloof ik verboden. Dan maar weer eens binnen mensen uitnodigen, een enorme gezelligheid na maanden van eenzaamheid, maar mijn mini-appartementje is natuurlijk totaal niet social-distancing-proof.
Resultaat: onder vrienden zijn we bijna terug op onze vanoudse intimiteit. Inmiddels drie keer banger voor de economische malaise dan voor het virus, willen we weer léven. Waar vrienden in loondienst het vaak wel prima vinden om thuis te blijven werken, zijn de de freelancers en werklozen (waaronder ik) een stuk minder relaxed onder deze toestand. Met hen hebben we het over onze stad, waar eigenlijk niemand van ons nog echt graag wil wonen. Al voor Corona waren er de stakingen, de gilets jaunes, de aanslagen, de krapte in metro en op de arbeidsmarkt. Alleen op naïeve buitenlanders die droomden over een romantisch bestaan (zoals ik een aantal jaar geleden) leek de stad nog aantrekkingskracht te hebben.
We zitten dus in een enorme afwachting van hoe dingen verder zullen gaan. We plannen geen vakantie, we zoeken tevergeefs naar baantjes, we wandelen, we praten. Elke zoveel dagen leidt de zinloosheid van dit alles naar een existentiële crisis, die we inmiddels vrij bekwaam weer bovenop komen door nog harder naar werk te zoeken, nog diepere gesprekken te voeren onder het genot van een fles rosé aan de Seine.
Ik heb al vaker voor hete vuren gestaan in deze stad, en op een of andere manier kwamen dingen onverwacht toch weer op hun pootjes terecht. Maar dit, dit is iets waarvan natuurlijk niemand weet hoe het af gaat lopen. We willen positief zijn, maar het blijft spannend.
Liefs, Julia
