Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.

Hi Renée,

Ergens lijken dingen alweer bijna normaal, maar als men goed kijkt is het nog niet zo ver en iedereen staat er anders voor, afhankelijk van vermogen, connecties en doorzettingsvermogen. De Parijzenaars die tijdens het confinement lekker in een buitenhuisje hebben gezeten druipen dezer dagen rustig en ontspannen de stad in. De Parijzenaars die in de stad opgesloten waren zoeken gelegenheid om vooral de stad zo veel en lang mogelijk uit te gaan.

Terug van een weekendje in de Bourgogne ben ik gisteren voor het eerst lokaal gaan stemmen. Na acht jaar Parijs wist Frankrijk me nog steeds te verrassen met een wonderlijke administratieve procedure: men kiest geen vakje op een stembiljet, neen, men neemt twee enorme kieslijsten het stemhokje in om vervolgens één daarvan in een minuscuul envelopje te proppen. Het is voor iedereen die wil zichtbaar met welke lijsten je het hokje in en uit loopt, dus waarom de daad van het papier in het envelopje stoppen nog in het geheim moet gebeuren, is me een raadsel. Enfin, het resultaat van de vote gisteren is een vague verte, een uitkomst waar je op mocht hopen na de opgelegde bezinning van het confinement.

Ondertussen heb ik me dit weekend ook weer mogen verwonderen over de tegenstellingen tussen de stad en het platteland. Want waar de Parijzenaar de reputatie heeft van rijke bobo die het contact met het ware leven heeft verloren, droom ik ondertussen van een glooiend landschap waar men geen hoogopgeleid yuppenberoep nodig heeft om een beetje kwaliteit van leven te hebben. En toch zag ik dit weekend dat het landelijke leven niet garant staat voor geluk. De luxe van tijd en ruimte lijken te bestaan, maar een gebrek aan welvaart is nergens feest. Waar een reisje naar Nederland altijd licht futuristisch aandoet, had ik hier het gevoel een beetje terug te gaan naar mijn kindertijd.

En ondertussen reizen die moderne Nederlanders massaal het Franse platteland in. Tussen de Bourgondische heuvels zijn de knalgele nummerborden goed vertegenwoordigd op de kronkelende wegen. Naast geld brengen die ook argwaan, werd mij even toegelicht. Dat Nederlanders met al hun rijkdom nog steeds hun eigen eten in hun caravan stoppen, soit, maar dat ze nu ook nog eens niet over de brug willen komen om de zuidelijke landen op Europees niveau te helpen, dat is toch een beetje onvergeeflijk. Raar volk blijft het, die protestanten.

Voor hen die deze zomer na al het thuis zitten het reizen weer aandurven: een beetje bescheidenheid kan geen kwaad.

Liefs, Julia

Lieve Julia,
Je geeft me genoeg stof tot nadenken. Ik mail je morgen terug. (Update: dat mailtje lees je inmiddels hier.)
Bisou, Renée