Een rustige jaarwisseling

do 31 december 2020

Door Renée Vonk-Hagtingius

Bon: ‘couvre feu’, ophokplicht, niet de deur uit na achten, geen volk over de vloer en geen vuurwerk. Of ik het erg vind? Eerlijk? Nee. Mijn honden, katten en de bospopulatie hier in de buurt ook niet. Rust in en rondom de tent, het belooft een mooie oudejaarsavond te worden. Youp van ’t Hek is vanavond de enige gast die hier over de vloer komt.
Het Franse oudejaars-tv-alternatief bestaat sinds jaar en dag uit oeverloos saai avondvullend geleuter, gelardeerd met frivool bedoeld gehups van de meisjes uit de Parijse ‘Crazy Horse Saloon’. Of ze dat dit jaar ook uitzenden, geen idee en ik ga het niet uitzoeken ook. Ik ben wel een beetje klaar met dat oudjaar, zelfs nog voor het is begonnen.
In mijn herinnering (maar ik spreek van minstens 30 jaar geleden hoor) vier je dat in Nederland ‘en famille’, oliebollen, huzarensla, aftellen en dan dat vreselijke vuurwerkgeweld, dat dit jaar gelukkig verboden is. Wat zullen veel mensen en dieren dankbaar zijn! Ik spreek uit ervaring; m’n destijds al stokoude herder met een onweerfobie trok bij elke knal een stapel kranten uit de krantenbak en begon die als een gek onder de tafel te verscheuren. Pure doodsangst. Het allerliefste hondje van een dierbare vriend probeerde zich bij elke knal door de vloer heen te graven voor een veilig heenkomen. Laat maar.
Ik vond het een hele opluchting toen ik destijds – kersvers neergestreken in Zuid-Frankrijk – tot de ontdekking kwam dat ze hier helemaal niet aan consumentenvuurwerk deden. Geen rotjongetjes met rotrotjes, rust.
Er was meer anders dan ik gewend was. Nadat ik in die begintijd zowaar een paar Franse vrienden had gemaakt, dacht ik dat het wel aardig zou zijn om ze voor oud en nieuw uit te nodigen. Ik bakte oliebollen en appelbeignets volgens de beste Nederlandse traditie, maakte een huzarensalade, gevulde eieren, verdeelde een (geïmporteerde) rookworst in plakjes om ‘m – met een zilveruitje en een stukje augurk aan een prikkertje – te presenteren als borrelhapje.
Er werd beleefd geknabbeld aan die vreemde waar, maar intussen draaiden de pastis en de wijn overuren en viel de conversatie stil. In wanhoop ging de tv aan. Die nogal blote meisjes en dat geleuter. Het werd een lange avond.
Sindsdien nodig ik nooit meer iemand uit. Niet omdat die avond zo’n totale mislukking werd; ik ben altijd voor een herkansing. Maar omdat ik inmiddels begrepen heb dat er aan cultuurverschil weinig te veranderen valt.
Oud & nieuw vier je hier in een restaurant, leerde ik.
Wie Sylvestre wil meemaken volgens de onwrikbare Provençaalse traditie, kiest voor een eindejaarsbeleving in een bij voorkeur gerenommeerd eethuis, zelfs al moet je er een jaar voor sparen. Ruim tevoren reserveren is een ‘must’ en iedereen komt zowaar (opgedoft en wel) keurig op tijd aan, zo ongeveer de enige keer in het jaar dat dat gebeurt.
De maaltijd – met onveranderlijk oesters op het menu – wordt door de bediening in hoog tempo naar het hoogtepunt geleid: twaalf uur. Exact op dat tijdstip dient het dessert op tafel te staan, vergezeld van een glaasje champagne of aanverwante bubbels. Daarna barst het feestgedruis los: iedereen wenst elkaar een gelukkig nieuwjaar en dat kan in uitbundigheid nogal variëren. In de sjieke restaurants geven alle aanwezigen elkaar een keurig handje en toost men op het nieuwe jaar. In het eethuisje om de hoek zijn tegen middernacht ook de hoedjes, de toetertjes, de serpentines en de spuitbussen met akelige kleef-guirlandes uitgedeeld en word je belaagd door onaangename plakkerigheid, ook van volslagen vreemden aan belendende tafeltjes. Ik gruw daarvan.
Heus, ik heb het geprobeerd. Je denkt: beetje inburgeren, kennismaken. Het werd zo’n avond om nooit te vergeten die je liever zo snel mogelijk vergeet. Iedereen die ik weleens eerder ontmoette, of in elk geval gezien had, was er, in dat eethuisje op het dorp. Een uitbundige lawaaisfeer, ik weet niet meer wat we te eten kregen, maar ik geloof niet dat ik iets gemist heb.
Om middernacht klonk ineens de Marseillaise. Iedereen ging staan, dus ik ook maar. En daarna ging iedereen weer zitten omdat het dessert toch ook nog weggelepeld moest worden. Er kwam ‘levende muziek’van een soort DJ ‘avant la lettre’.
En toen werd ik onverhoeds ten dans gevraagd. Door nou net die ene griezel uit het café die ik altijd als de Franse versie van Kees van Kootens’ ‘vieze man’ had gezien. ‘Nee’ zeggen kon niet, en dansen kon hij niet. Plakken des te beter.
Doen we dus nooit meer. Ik beleef liever thuis hoe een jaar verspringt.
Ik had nooit gedacht dat ik het zou optikken, maar die ophokplicht van Macron is zo gek nog niet. Die zat hier trouwens om de hoek in Bormes-les-Mimosas in het staatsvakantieverblijf Fort Brégançon, strikt privé en in alle rust zijn jaarlijkse ‘beste wensen’-toespraak te schrijven.
Benieuwd wat hij ons straks om 20 uur vanuit Parijs gaat zeggen. Het zal wel iets worden van ‘sterkte’, de coronacijfers zijn niet oké en dat de cafés en restaurants nóg langer dicht moeten blijven.
Ik heb geen toespraak, maar ik wens iedereen bonne année, bonne santé, en vooral een ‘normaal’ 2021.

10 gedachten over “Een rustige jaarwisseling”

  1. es so es. Klopt helemaal. One cultuur op 31 december is “enigszins” afwijkend van de Franse.Kortom: totaal anders van 21.00 uur tot 03.00 uur wantafel en aan de dans vloer en aan de drank en aan het veel eten.

  2. Sinds wij in Zuid-Frankrijk wonen hebben wij elk jaar ‘Reveillon de St Silvestre’ met de andere burgers van dit stadje gevierd, de eerste tien jaar in de stadshal en de laatste acht jaar in de bejaardenclub ‘Joie de Vivre’: een uitgebreid luxueus diner, levende muziek en een grote dansvloer. Wij hebben ervan genoten en vinden het jammer dat het deze keer niet kon. Maar wij dansen graag en kennen inmiddels de meeste deelnemers: lieve hartelijke mensen die graag contact met ons maken. Mijn Russische vrouw vindt de Nederlandse oudjaar viering heel saai, dus wij zijn er in onze optiek op vooruit gegaan.

  3. Hier in ons dorpje, Rouffilhac in de Lot, is het dorpsplein “versierd” met de afgrijselijkste plastiek ballen en guirlandes die je je kan inbeelden. Er is zelfs verlichting, die automatisch aanspringt om … juist 8pm, het uur van de couvre-feu ?, tot groot plezier van de straatkatten.

  4. Marianne Veldhuizen

    Mooi stukje. Heel herkenbaar. Ik heb in Parijs gewoond. Op het ogenblik komt Frankrijk nog op mijn pad via mijn werk als lerares Frans. Erg leuk om te doen. Een gezegend 2021.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven