Nee, zo’n echte strandman ben ik nooit geweest, wat mij betreft een beetje teveel mensen die zich in het seizoen aan de verlokkingen van de Méditerranée overgeven. En al die lui in gedeeltelijk ontklede staat boeien me in mindere mate. Al heel wat dat de mono-kini uit de mode is geraakt. Dankzij of ondanks het feminisme? Ik denk in verloren minuten wel vaker ineens over onbeduidendheden na, zo’n beetje dan. Komt ervan als je lang in Frankrijk verblijft.

Het strand de la Mala
Van de week was ik even in de buurt van Cap d’ Ail (Alpes-Maritimes), zo’n top-trofée van de combi natuur en toerisme. En ik dacht: waarom niet? Het seizoen is voorbij, laat ik eens op dat door iedereen steevast bewierookte Plage de La Mala een kijkje nemen.
Zelden zo’ n letterlijke puinhoop aangetroffen.
Ik raakte er in gesprek met trieste mensen die hun ‘cabanons’ gesloopt zagen worden. Ik weet wel van de betrekkelijk nieuwe regels dat de kustlijn vanwege het milieu of daaromtrent onbebouwd moet wezen, afgezien van sjieke restaurants met een speciale vergunning en des zomers strandtenten die in de herfst of zo afgebroken moeten worden om ze het jaar daarna weer in elkaar te timmeren.

Geërfd door generatie
Op dat strand La Mala stonden al tientallen jaren een paar ‘cabanons,’ van oorsprong vissershuisjes. Geërfd door volgende generaties, die ze opknapten en er fantastische vakanties vieren. De regering en vervolgens de rechtbanken tot in hoogste instantie vonnisten: die huisjes moeten weg en de sloop is voor rekening van de eigenaren.

Regels om vanaf te wijken
Toen ik pas in Frankrijk woonde, leerde ik al gauw: regels zijn er om vanaf te wijken, in elk geval in het zuiden. Het idee sprak me aan.
Maar tegenwoordig wordt er in tal van opzichten moeilijk gedaan. Je zou denken: een paar van die klassieke vissershuisjes op zo’n strand, laat ze lekker staan. Maar nee, nu geldt ineens dat regels regels zijn die tevens gehandhaafd moeten worden. Is dat vooruitgang? In elk geval niet voor die typerende sfeer van het speelse zuiden waaraan ik gehecht ben geraakt.

Trots op hun erfgoed
In woede ontsteken vind ik zelden de moeite waard en het meeste gedoe in Frankrijk is eigenlijk vooral om te lachen. Dat deed ik op dat strand dus ook, wel een beetje gênant tegenover de geëmotioneerde slachtoffers van het sloopgeweld. Maar ja, als ze in Frankrijk ergens veel ophef van maken, dan is het ‘le patrimoine’, het erfgoed. Trots als een pauw zijn ze erop. Je zou denken: die vissershuisjes horen er ook bij, maar volgens Hoge Autoriteiten dus niet. Gewoon weg ermee, wat nou erfgoed?
Met enige regelmaat vrees ik dat helder denken niet het sterkste punt van Frankrijk is. Geeft niks, ik word er vaak vrolijk van. Al is het natuurlijk wel heel erg idioot dat die arme mensen op dat strand hun huisjes op eigen kosten moeten laten slopen.