Peter Hooft

Het motregende toen ik door een nabijgelegen stadje slenterde. Iets te vroeg voor een afspraak in een café, maar de wandeling vanaf de parkeerplek vergde toch al gauw een minuut of tien.

Ik passeerde een groepje mensen die tamelijk hulpeloos in de rij stonden. Het was tegen elven. Ze waren voor de deur van z’n ‘laboratoire, dat las ik in elk geval op de gevel. Een tamelijk sjofel gebouw dat de gemeente ongetwijfeld tot ‘la patrimoine’ rekent, het erfgoed. Daar zijn ze in dit land dol op, misschien omdat de toekomst somber ingezien wordt. Een waarheid is dat het ‘erfgoed’ vaak niet meer dan iets van een ruïne met een ooit spectaculair verleden is.

Journalistieke of gewoon ordinaire nieuwsgierigheid deed me besluiten maar eens even te kijken wat er speelde. Toch tijd genoeg.

Er ging een deur open en een in zo’n wit medisch uniform gehulde mevrouw verscheen met een stokje in haar had. Ze bleef zorgvuldig op de treden naar beneden staan, de motregen zou haar niet teisteren.

Er stapte tamelijk gehaast een man uit de rij naar voren en tot mijn verbijstering zag ik hoe die mevrouw haar stokje in de neus van die meneer stak. Ze deed het daarna ook nog bij andere mensen die er voor het portail stonden.

Het kwartje viel bij mij in allerminst een recordtempo.

Tot ik snapte dat er gewoon op straat en in de miezerregen zo’n PCR-test gedaan werd.

 

De ‘Derde Wereld’ in het medisch circuit

Normaal gesproken raak ik tamelijk vrolijk van wat je in Frankrijk meemaakt, maar deze openbare vertoning van neuspeuterij vond ik ontluisterend. Ik ben heus wel goed op de hoogte van de platte armoe in de ‘banlieus’, maar ik had me niet eerder gerealiseerd dat de ‘Tiers Monde’ (Derde Wereld) gewoon een onderdeel uitmaakt het medisch circuit in dit land.

Bijna onthutst liep ik door naar mijn afspraak. Gelet op het Max Verstappen-tempo waarmee die stokjes in neuzen werd ingebracht, vroeg ik me ondertussen af wat die mevrouw in de deuropening nou verder met die stokjes deed. Van iets van administratie had ik niks gezien. Zou ze wel bijhouden welk stokje bij welke neus hoorde? Ik was er niet gerust op.

Nou ja, mijn reukorgaan was het niet en ik legde mijn vraag voor aan mijn gesprekspartner die ook niet wist wat er na afloop van de ‘test’ met de stokjes gebeurde.

“Misschien worden ze afgewassen”, zei hij.

We lieten het er maar bij. Geen onderwerp meer als het eerste glaasje apéro-rosé ter tafel verschijnt.