Door Julia Fortuin –
Momenteel zit ik in een vliegtuig, zwevend over een donker landschap met lichtjes die tekenen van leven geven, zonder een idee te geven boven welk land ik nou eigenlijk zweef. Het is mijn terugreis vanuit Parijs. De heenrit was aangenamer, treinend door een bergachtig sneeuwlandschap, maar romantisch en ecologisch reizen is alleen iets voor mensen met veel tijd, helaas.
Het was de eerste keer dat ik terugging sinds mijn evacuatie aan de eind van de afgelopen couvre-feu-winter. Ik zag er enorm tegenop. Geen cel in mijn lichaam had zin om in die stad te zijn en toch had ik het de afgelopen maanden vaak gemist. Parijs was als een relatie waar ik te lang in was blijven hangen. Die me allang geen toekomst meer gaf, maar ondanks alle moeite toch bevredigend was geweest. En ernaar terugkeren is eigenlijk een beetje zoals het bed delen met je ex, van wie je herinneringen als verleidelijke flarden soms voorbij waren geschoten, maar eenmaal de daad bedreven je er weer aan herinnerd wordt dat dit station allang is gepasseerd.
De in het nauw gedreven stadsbewoner
De hoeveelheid aan steen is overweldigend. Steen in tientallen kilometers omtrek, passend bij een grauwe lucht. Daartussen: de in het nauw gedreven stadsbewoner, ofwel succesvol ofwel bungelend aan de onderkant van de samenleving. Naast een steeds kleiner wordend aantal van ploeterende gewone, eerlijke mensen die misschien met een beetje mazzel net een sociale huurwoning hebben weten te bemachtigen. De metro nemend maandagochtend bedenk ik me dat ik in vijftien minuten meer stress heb doorstaan dan de afgelopen zes maanden bij elkaar opgeteld. En dan moet de week nog beginnen. Wat moest ik ooit met mijn leven in deze nachtmerrie?
Mentaal ben ik hier weg
De dagen ‘retour Paris’ breng ik door op een trendy kantoor, keurig opgeleverd net voor coronatijd, geheel volgens de wetten van de Parijse smaak anno 2019: veel planten, semi street art voor het 20x levensgroot weergeven van het bedrijfslogo, neon wegbewijzering, bamboe lampen, dit alles met een gigantisch uitzicht op Parijs, want dankzij een beetje mazzel zit mijn team op de bovenste etage. De collega’s zijn dito trendy, ik weet nog een beetje hoe ik met ze mee moet praten maar tegelijkertijd denk ik steeds weer: mentaal ben ik hier weg. Losgeknipt van de Parijse codes en nu levend in een gek oord waar business zo belangrijk nog niet is.
Vertrouwd maar niet leuk
Het weerzien van vrienden is alsof dit weerzien elke week plaats vindt. We praten, lachen, eten. Eten Aziatisch (want dat mis ik), en als we niks beters vinden Frans, in een restaurant waar niemand ons naar onze passe sanitaire vraagt, en waar de obers hun mondkapjes casual onder hun kin dragen. Maar we zitten hier hutjemutje op elkaar! Roep ik tegen mijn metgezel. Die gelaten zijn schouders ophaalt.
Verder wandel ik door de straten met de gedachte: alles is hier nog supervertrouwd, maar het warme dat aan vertrouwdheid kan worden toegedicht, ontbreekt. Het is dus vertrouwd maar niet leuk.
Julia Fortuin woonde bijna 10 jaar in Parijs, maar liet de stad achter zich. Dezer dagen was ze er even terug.
