Door Peter Hagtingius –
Ooit kwam ik in Frankrijk terecht. Niet uit francofiele overtuiging, ik ging gewoon met iemand mee met wie ik tamelijk graag meewilde. Ik vertelde dat weleens aan Fransen. Die begonnen dan over ‘l’amour’.
Ik belandde in een dorp dat weinig indruk op me maakte. Beetje boerengehucht in mijn waarneming. Ook goed, het ging me om die vrouw, en na verloop van tijd raakte ik min of meer ingeburgerd. Zolang je je maar niet opdringt en niet overdreven pontificaal de internationale buitenlander uithangt, ben je na verloop van tijd in zo’n dorp wel ‘accepté’. De bekroning was dat ik werd gevraagd toe te treden tot het lokale pétanque-team. Ik bleek geen garantie voor triomfen van Olympische allure, maar dat is weer wat anders.
Ontdekt als heel speciaal
Ondertussen veranderde het dorp. In een verbijsterend hoog tempo. Het was kennelijk ‘ontdekt’ als heel speciaal, kwam op die lijst van mooiste dorpen, en het agrarische gehalte maakte plaats voor ruim bemeten villa’s en bijbehorende cabriolets met een overdreven motorvermogen.
De sfeer veranderde. In het dorpscafé werden onze vertrouwde politieke- en sportdebatten overstemd door stedelijk uitgedoste handelsreizigers die in bouwgrond deden. Amper voor de uitving van z’n ding paradeerden ze met hun laptops. Er waren ook makelaars die al over echte huizen gingen. Dat waren veelal relatief jonge vrouwen die net van de kapper en de make-up kwamen. Altijd met een mapje onder hun arm. Zo kon je hen makkelijk herkennen.
Er werd besloten dat we het verminkte dorp zouden verlaten.
Liever wijn en olijven dan ‘piscines’. Liever dat Provençaalse ‘patois’-dialect dan het woordenboek van Ferrari-bankiers.
‘Californische villa’s’
Er is het dorpje Gourdon, op 760 meter hoogte in de Alpes-Maritimes, boven de Vallée du Loup. Ook zo’n ‘mooiste dorpje’ en best terecht. Daar wilde een projectontwikkelaar een aantal ‘californische’ villa’s neerzetten. Ik weet niet wat voor huizen dat zijn, maar ik kan me er iets bij voorstellen. Het zal vast niet om schrale pandjes met stapelbed-accommodatie voor dakloze armoezaaiers gaan.
Vanwege z’n ligging presenteert het dorp zich graag als een ‘balkon’ met uitzicht op ‘La Grande Bleue’ en die slogan valt best te verdedigen. Maar ja, voor optimaal profijt moet je eventuele nieuwe huizen zo ongeveer bij het historische kasteel neerzetten. Dat snapte die projectontwikkelaar ook en diende een desbetreffend plan in. Meteen kwamen de ongeveer 400 inwoners in het geweer: geen 18 villa’s voor de neus van het château en het Tribunal administratief van Nice heeft de bouwvergunning nu nietig verklaard.
Een boos burgerinitiatief
Toen ik ervan hoorde, dacht ik: hadden we destijds in mijn ‘aankomstgehucht’ ook moeten doen, een boos burgerinitiatief tegen de ene bouwvergunning na de andere.
Dan had ik niet hoeven verhuizen. Altijd een ramp. Ik herinner me een collega die ooit vaststelde: ‘na doodgaan is verhuizen het allerergste’. Kon ie natuurlijk niet weten. Maar ik snapte het wel.
