Door Micheline Van Hautem –
Het is zo al erg dat ik in geen maanden op de scène heb gestaan maar wat nóg erger is: ik word nu zelfs in mijn eigen tuin overzongen. En ik kan het je alvast verklappen, het is niet door een collega zangeres!
Zo’n 3 maand geleden wordt er aan de deur gebeld. Of dat mooi wit exemplaar pluimvee aan de overkant in het bos rondparaderend van ons is? Een dame die me kent van de yogaklas wist dat wij kippen hebben en dacht dat Sneeuwwitje uit onze tuin ontsnapt was. Ik snel mijn jongste zoon Max geroepen – het was een woensdagmiddag dus geen school – en wij het bos in, we waren de eitjes al aan het tellen. We konden dat dier toch niet aan zijn lot overlaten, ook hier aan de Côte d’Azur heeft Meneer Vos honger in de winter.
In een bos vol roofdieren
Onze Max is een Snelle Jelle en heeft geen schrik van een schrammetje dus hij dook de struiken in en zette de achtervolging in. Hier en daar wuifde een witte vacht vanachter een boomstam en we konden zien dat het een mooie haan was, met een prachtige staart. We probeerden hem in te halen maar het dier bleek een ware Speedy Gonzales te zijn en nam ons dieper het bos is. Ik hijgde Max achterna en hoorde hem schreeuwen: ‘Het zijn er drie!’ Na zo’n kwartier steeds achter het net te vissen, gaven we het op en keerden met lege handen terug naar huis. Tja, jammer, lang zullen deze 3 musketiers het niet uithouden in een bos vol roofdieren.
De bouw van een heus kippenhok
Doch, het bleef maar duren, ik zag de witte pluimen geregeld opduiken, wandelaars wisten ervan, honden werden goed aan de lijn gehouden,… het drie-tal was nog steeds op post. Doch wat later werden witte veren gevonden en zagen we maar één haan meer. Een mooie, rood-groen gekleurde jonge haan die zich op ons terrein waagde. Hij hoorde waarschijnlijk onze kuikentjes en wilde bij z’n soortgenoten zijn.
Wij hebben na de zomer namelijk eitjes gekregen van vrienden en die 21 dagen door de incubator laten uitbroeden. Mijne man heeft ondertussen immens veel plezier aan het bouwen van een heus kippenhok, the Carolina Coop, en we gaan dra dat mooie huisje vullen. Zelf hebben we’r nu drie van vier maand oud, nog geen eitjes.
Verdiende vrijheid
Maar terug naar de ontsnapte haan want twee weken geleden belde onze oudste, Alexander, ons op dat hij in de boom voor het huis hoog in de takken zat. Toen begreep ik waarom hij nog leefde, hij kon echt goed vliegen. We lieten wat eten voor hem achter en probeerden hem te vangen maar dat gaven we snel op, deze jongen had z’n vrijheid verdient. Hij installeerde zich in de laurierboom en werd ‘Jantje’ gedoopt.
Geen wekker meer nodig
Dat ie zich op zijn gemak voelde konden we ook merken de volgende ochtenden: eerst werd er nog verlegen gekraaid maar hoe verder de week vorderde, hoe sterker zijn roep werd. We weten nu zonder onze wekker te zetten wanneer het 7 uur s’ochtends is. En eens we het nachthok van onze drie kuikens opendoen, is meneer content dat iedereen op appèl is en houdt het gezang op. Ikzelf zangeres zijnde, kan me daar wel iets bij voorstellen, haha.
Maar ’t verhaal is nog niet af. Nu blijkt dat een van onze kuikens ook een haantje is. En wanneer we de ren opendoen en die vier samen rondscharrelen in de tuin, wordt er warempel gevochten, en gaan al die nekpluimen omhoog. Jantje wordt niet zomaar deel van de familie, beetje zielig is dat, alhoewel hij steeds langer in de buurt kan blijven alvorens hij wordt weggejaagd. Hoe gaat dat aflopen…
Mooi gezang bij het Zuid-Franse ochtendgloren
Ons haantje is alvast deze ochtend beginnen kraaien, dat heeft ie goed gekopieerd van zijn concurrent. Het is nog een schor, verlegen klank maar alle begin is moeilijk. Ik herinner me nog toen ik voor ’t eerst begon te zingen, ik was best onzeker en ook mijn zangleerlingen moet ik geregeld aanmanen vertrouwen te hebben. Maar het komt goed. Iedereen heeft zijn eigen stem. Ook al vinden sommige mensen dat hun eigen geluid eerder gekraai is. Kom dan maar eens luisteren naar ons Jantje, en logeren in ons chalet.
Mooi is dat gezang bij het Zuid-Franse ochtendgloren.
