Door Peter Hagtingius –

Rare mededeling en het verbaast vast iedereen met wie ik ooit te maken had, maar ik tel mee. Ik schrok er zelf ook van.

Voor zover ik me herinner staat ‘meetellen’ in het Nederlands ook voor iets van ‘erbij horen’. Dat is een ambitie waarvan ik nooit last had. Als dat al een roeping is: ik ben buitenstaander. Lid van geen enkele vereniging, ik hoor nergens bij, behalve dan bij mijn vrouw.

En toch tel ik mee.

Vanwege de tweede keer geen stroom binnen één week bevond ik me op het terras. Voor mijn doen tamelijk boos. Ik reken de luiaards tot mijn favoriete diersoorten, maar juist als ‘chômage technique’ (technische werkloosheid) aan me opgedrongen wordt, wil ik best en zelfs graag iets uitspoken.

De kaarsen alvast op tafel

Eerst was er die wind waarover bij voorbaat al dramatisch gedaan werd in dit Derde Wereldland. Geen stroom, ik kon het snappen, niet billijken. Ik zette de kaarsen alvast op tafel en stumperde uit de tuin met extra hout voor de haard. Een paar dagen later, een uur of tien ’s ochtends opnieuw geen stroom. Halverwege de bereiding van een derde kopje espresso hield alles op. Ik heb geleerd dat je dan kunt bellen met een soort ‘dépannage’-nummer van de EDF, (Electricité de France), ‘dépannage’ staat voor pech. Die lui van de EDF doen wel eigentijds in kernenergie, maar de telefoon opnemen is te hoog gegrepen. Na een minuut of tien werd een soort cassettebandje afgespeeld: er zijn ‘travaux’ (werkzaamheden) in het dorp. Iets van een desbetreffende aankondiging had me niet bereikt. Niemand trouwens, ik heb navraag gedaan.

Onthand en een paar uur later dus maar aan m’n tweede pastis sloeg mijn resterende hond aan. Net zo’n immigrant als ik, hij komt uit Portugal en blaft beter Frans dan ik het spreek.

Het ‘jeton’ viel binnen een fractie van een seconde

Er kwam iemand aan.

Daar houden hij en ik niet zo van. Tenzij netjes aangekondigd, zoals het in dit land min of meer gebruikelijk is. Of althans in kringen van autochtonen.

Er dook een miezemuizerige verschijning met een hoed en zo’n aktetas aan z’n linkerhand op aan de onderste tree van de Romeinse struikeltrap die naar het terras leidt.

Op mijn vraag wat de bedoeling was, meende ik iets te verstaan van ‘recensement’. Omdat ik het nieuws volg viel het ‘jeton’ al binnen een fractie van een seconde: aha, de vijfjaarlijkse volkstelling!

En ik zou dus meegeteld worden.

Mijn hond oordeelde dat dit nergens over ging en vertrok smalend naar zijn mand De bezoeker haalde een soort identiteitsbewijs tevoorschijn om te bewijzen dat hij echt van de regering was. Ik keek er niet naar, zo’n soort ambtenaar herken je uit duizenden.

Ik nodigde hem aan de terrastafel uit. Toch niks te doen, en vergeten dat ik lang geleden in Nederland tegen volkstellingen had gedemonstreerd. Hij zei geen nee tegen een glaasje en trok zijn jas uit.

Voltreffer op de vragenlijst

De vragenlijst betrof onder meer waar ik geboren ben. Waarheidsgetrouw moest ik helaas Haarlem noemen. Dat was een voltreffer. Hij was er ‘en vacance’ toevallig pas nog geweest, ik al decennia niet. Geen idee wat ik er ooit nog te zoeken zou hebben. Maar het schijnt er best aardig te zijn.

Ik beantwoordde ook vragen die mijn vrouw golden. Van oorsprong een Rotterdamse. Ik weet niet hoe de definitie van lyriek luidt, maar toen de naam van die stad gevallen was, werd ik overdonderd door een betoog over de unieke betekenis van moderne bouwkunst, dat Rotterdam een toonbeeld is en dat ie er vorig jaar nog diep onder de indruk was geraakt.

Even opperde ik de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog, ik dacht zelfs nog aan Feyenoord versus Ajax. Maar ik schonk hem een tweede glas rosé in.

Ik tekende zijn papieren en zette namens mijn vrouw haar handtekening op de hare. Rembrandt zou er moeite mee gehad hebben.

Voor je ’t weet …

De ‘fonctionnaire’ bereikte veilig z’n ‘voiture’ aan de voet van de Romeinse trap. Binnen een paar minute was hij weer terug: die aktetas vergeten.

Nog een glaasje? Nee.

Ik liep naar binnen: het was al iets frisser. En er was ineens weer stroom!

Ik dacht: dan tik ik dit stukje maar even gauw.

Voor je ’t weet, zit je weer bij armoedig kaarslicht.