Door Peter Hagtingius –
In het dorp gebeurt nooit iets. Oh nee? We hebben nu al de tweede moord binnen 20 jaar en in beide gevallen was ‘l’amour’ het motief. Liefdesellende met dodelijke afloop. Misschien is dat wel een zogenaamd romantisch beeld van het Frankrijk van ooit.
Françis, mijn vriend de aannemer, en ik waren er toen bij, die eerste keer dat het dorp de crime-pagina’s van zelfs de landelijke pers en het tv-nieuws haalde. Dat is in elk geval wat we nu al 20 jaar aan iedereen vertellen die ons dorp als dodelijk saai beleeft. Saai is het dan het trefwoord, maar we waren er in werkelijkheid helemaal niet bij toen er op straat bloed vloeide.
Toen er een schot klonk
Zoals elke dag zaten we vanwege het ‘l heure de l’apéro’ op het terras van het café toen er een schot klonk. Een geflipte jager? Het jachtseizoen was gesloten.
Françis en ik zijn wel nieuwsgierig, maar we wachten altijd rustig af tot eventueel belangwekkend nieuws ons bereikt. Zeker als we zo rond midi aan de rosé of de pastis zitten. Dat is gelukkig nog steeds zo en destijds had je geen Twitter of een of andere app. Françis beschikt vanwege zijn werk over een ultra moderne telefoon met kennelijk zelfs internationale beeld- en geluidverbindingen. Maar die zet hij steevast uit als we op dat café-terras even (of iets langer) wat drinken. Ik heb geen telefoon, behalve dan een ongetwijfeld antieke op m’n bureautje thuis, en ik waardeer mijn vriend ook omdat hij niet zoals heden ten dage zo ongeveer iedereen permanent naar een schermpje ter grootte van een opgeblazen punaise loert. Iets van een gesprek, een debat, is dan uitgesloten.
(Ter correctie: ik bedoelde met ‘iedereen’ de toeristen en de tweehuis-bezitters. In het dorp heeft bijna niemand van de autochtone bevolking een smartphone, als die zo heet. We zijn er te arm voor en zijn liever met elkaar in gesprek. In de kroeg, de huiskamer van ons allemaal).
Snelle berichtgeving van de weduwen
Toen dat schot klonk, keken Françis en ik wel even op. En we bestelden nog een glaasje. We vertrouwden op de snelle berichtgeving van de weduwen in het ‘maison de retraite’ die de hele dag niets anders doen dan uit het raam kijken.
Na een minuut of tien stoof er zo’n carnavalesk obesitas-voertuig van de gendarmerie met sirene en zwaailicht langs het terras. Stoof is verkeerd gezegd, de ‘chemin’ is dun, alleen Max Verstappen zou allicht 35km/uur aandurven.
De weduwen hadden even ouderwets als betrouwbaar het café al gebeld: er ligt een dooie bij de pharmacie! Françis en ik namen het voor kennisgeving aan en wachtten de verdere ontwikkelingen af. Er kwam een ambulance langs en boven het dorp vloog een helikopter waarvan we later uit de krant begrepen dat het zo’n ‘trauma-heli’ was. Hadden we nog nooit van gehoord.
Eén kogel was genoeg
De flamboyante Spanjaard die tamelijk tevergeefs een pizzeria in het dorp had geopend, maar die ondertussen wel scoorde bij de laatste jonge dames die er toen nog waren, bracht ons het laatste nieuws. Verderop was de route afgesloten, de schutter had in alle rust zijn arrestatie afgewacht nadat hij met één kogel even met zijn overspelige schoonzoon had afgerekend. We kenden die ‘trigger-happy’ man wel, een jager, we waren niet verbaasd. Françis en ik mochten hem toch al niet.
En nu dus een tweede moord. We waren er niet, verkeerde tijdstip, en er is geen schot gelost, het ging dit keer om messteken. Door iemand uit de grote stad verderop die ook iets minder amoureus verhaal kwam halen. Of dat waar is, moet de rechter uitmaken. De weduwen in het maison de retraite hadden niet geaarzeld. Ze hadden ook dit keer alles gezien en waren Twitter te vlug af. In het café waren ze eerder dan de ‘police municipale’ die we tegenwoordig hebben, op de hoogte van een lijk op straat.
Van de zomer, als het virus uitgewoed is, raken Françis en ik vast en zeker op het café-terras weer in gesprek met toeristen die ons dorp wegens ‘saai’ in staat van beschuldiging stellen.
We hebben nu zelfs twee moorddadige ‘amour’-gebonden misdaadverhalen in de aanbieding. Kom daar eens om in andere gehuchten!
