Altijd spannend, de Michelingids voor Frankrijk zelf. Door de bandenfabriek in 1900 gelanceerd, om het automobilisme te bevorderen en daarmee de bandenverkoop.

De gids is bewierookt en omstreden.

Ik reken mij tot die kritische vraagtekens als het over dit Rode Boekje gaat. Zou het wel waar kunnen zijn dat een paar duizend restaurants elk jaar door de inspecteurs bezocht worden? En hoezo valt te snappen dat er in Parijs beter gegeten wordt dan in de rest van dit enorme land? De meeste Michelin-sterren vallen altijd in ‘la capitale’.

Dit keer nu ook weer zoiets.

Pléniture in Parijs is amper open, maar hoppa, meteen 3 sterren. Ook al is dat adres het ‘filiaal’ van de naar mijn smaak superieure chef Arnoud Donckele die ik in Saint-Tropez heb leren kennen bij La Vague d’ Or, ook drie sterren, is die top-erkenning wel een beetje snel gegaan.

Drie sterren in Cassis

Ik heb minder twijfel bij de derde ster voor La Villa Madie in Cassis (Bouches-du-Rhône) van chef Dimitri Droisneau. Die – voorspelde iedereen – zat eraan te komen. Ik heb er één keer gegeten en was diep onder de indruk. Daarna, als ik in Cassis was, om boekhoud-technische redenen bij de bistro van Villa Madie, La Brasserie du Corton.

Verder dit jaar geen andere nieuwe 3-sterren adressen, wel zes die zich nu op 2 sterren mogen beroepen. In mijn omgeving Le Blue Bay in Monaco en Le Duende in Nîmes. Lijkt me een verdedigbare keuze.

Voor het eerst 1 ster

Zoals ik ook wel snap dat Le Ceto, het visrestaurant van Mauro Colagreco ( 3 sterren bij Mirazur in Menton) in Roquebrune-Cap-Martin, nu al een ster heeft, ofschoon dit adres nog geen jaar open is. La Bastide de Capelongue in Bonnieux kreeg ook een ster, ondanks het vertrek van chef Édouard Loubet die eerder twee sterren scoorde.

In mijn buurt werd er ook een ster toegekend aan Villa La Coste van Hélène Daroze in Puy-Sainte-Réparade, omgeving Aix-en-Provence. En aan La Table au Sud in Marseille, wat een keertje tijd werd.