Ik kon het niet echt zien, maar ik hoorde rumoer in de tuin. Woensdagochtend in relatieve vroegte, zo omstreeks acht uur. Aan mijn oren mankeert niks. Het leek me minstens een zwaar kaliber vrachtwagen en wat moest ie bij mij? Vraagje aan de thuis-secretaris. Die snel de Romeinse trap vanaf het terras naar beneden afdaalde. En terugkeerde met de mededeling: ‘het is oké’.
Wat dan?
Behalve top-oren (Oost-Indisch doof als dat zo uitkomt) heb ik ook een scherpe neus. Niet speciaal voor kwalijke zaken, ik ruik gewoon meer dan de meeste mensen. Wat vaak een handicap is. De sokken van de echtgenoot laat ik buiten beschouwing.
Ik rook al een tijdje in de tuin en de badkamer iets dat me niet beviel, ik was wel de enige binnen dit huishouden. Mijn hond, de katten? Dat kon niet waar zijn, het rook in mijn waarneming uitbundig naar stront en andere viezigheid. De echtgenoot stak dan steeds maar weer een sigaar op. Die ruikt nooit iets.
De ‘fosse septique’
Ik vermoedde iets met de ‘fosse septique’ Die zou na een jaar of zes best overladen kunnen zijn. Toen ik hier pas woonde, moest ik erg wennen aan het idee van zo’n septic tank, ik was aan riolering gewend.
Nu weet ik: als je ‘buiten’ woont, gaat alle spul naar een tijdelijke opslag in je tuin. Die dan om de zoveel jaar leeg gemaakt moet worden. Daar zijn firma’s voor die zich met ‘assainissement’ bemoeien.
De thuis-secretaris had na lang aandringen zo’n bedrijf gebeld. Het zou dinsdag zijn, tussen negen en elf. Ik stond paraat met chequeboek en al, er kwam geen vuilnistype.
De klop op de deur
Het werd dus woensdag.
Pokkenherrie in de tuin, in het holst van de ochtend. Ik werd dus gelukkig snel gerustgesteld, ging – nog in badjas – als een haas op zoek naar mijn tas. Daar zit mijn ‘chèquier’ in en dat valt niet mee als je weinig meer ziet.
Na zo’n drie kwartier, ik was inmiddels netjes gekleed, de klop op de deur. Ik complimenteerde de chauffeur die met z’n grote zuigauto de piste naar mijn huis had overleefd en die volgens de thuis-secretaris met behulp van allerlei slangen zijn werk had gedaan.
Ik bood, zoals het hier hoort, iets te drinken aan.
Nou nee, haast!
Ik haalde m’n chequeboekje tevoorschijn en ik voelde dat de sfeer versomberde.
Liever cash, maar zo’n € 300 had en heb ik nooit in huis.
Begeleid door de thuis-secretaris zette ik mijn handtekening op wat een wettig betaalmiddel is.
Er werd in mijn omgeving zelden zo snel afscheid van me genomen.
Maar inmiddels ruik ik niks meer onguurs in mijn tuin en badkamer.
Wat fijn dat het weer fris ruikt in tuin en badkamer! En heerlijk je schrijfsels iedere week weerom. Hartelijke groet, Nini.