Paar dagen geleden. Zoals ik hier al eerder vertelde, mankeer ik iets aan mijn ogen, maar opgestroopte mouwen en zo, een uitje snippieren, dat zou toch nog moeten lukken. Het ging dus mis, de thuis-secretaris die dit voor me optikt, haastte zich op mijn aanwijzingen naar de badkamer waar ie in een laatje pleisters kon vinden. Hij zocht tevergeefs naar Hansaplast, hier is dat merk niet ‘en vogue’. Geen idee hoe de pleisters in die la heten, ik was al blij dat ik weet dat zo’n plakkertje in het Frans een ‘pansement’ is. Heb ik onthouden door aan een pantser te denken zodra een kind zich weer eens beschadigd had.

De echtgenoot, annex thuis-secretaris, stelde vast dat ik in de keuken voorlopig niets meer te zoeken heb en over mijn gezichtsvermogen werd me meegedeeld dat ik nooit een ruime blik heb gehad.

Dan ben jij de sjaak

Normaal gesproken zou ik er woedend op gewezen hebben dat ik al jaren twijfel aan de zijne. Achter het stuur, het wereldnieuws, noem maar op. Nu dacht ik: niet meer naar de keuken? Dan ben jij de sjaak.

Ik had ’m al benoemd tot chef stofzuigen, chef dweilen, en nog zo het een en ander dat ik op de huishoudschool heb geleerd. Ja hoor, ze hebben me er ooit naar toegestuurd, na twee maanden wist ik genoeg. De hond, de katten en ik hadden er niet veel vertrouwen in, die man in de keuken. En de eerste avond hadden we gelijk: we kregen een pizza uit het winkelschap, wel verrijkt met blauwe kaas. Er was blijkbaar meer ingekocht.

Rond half acht wakker gepest

De volgende ochtend werd ik tegen half acht wakker gepest, de luiken lieten nog amper licht door. De vraag was: waar is je keukenschort? Ik had zo gauw geen antwoord en draaide me maar weer om.

Rond midi kon ik kiezen tussen een ‘opgevoerde’ tomatensoep, zoals dat ik vroeger met m’n brommer deed, opvoeren. Op basis van ui, paprika, tijm uit eigen tuin en nog wat kruiden, waarover niet gesproken werd. Of een maaltijdsalade, afgeleid van die Niçoise ‘traditional’, maar dan met sperziebonen, knoflook en sardines in plaats van tonijn. Ik koos voor de soep, die salade zou ik ‘s avonds nog weleens proeven.

Het is te doen met die man

Het is een rare beleving. Iemand die mijn keuken bij wijze van spreken nog nooit van dichtbij heef gezien, komt nu ineens met typisch zuidelijke maaltijden waarvan ik denk: ‘holá’!. Vanavond krijg ik scampi’s op de gril, met knoflook en peterselie. En daarnaast een bietensalade.

Mijn hond en mijn katten denken: het is te doen met die man. Ik vind dat ie vooral goed is in soepen. Maar dan heb ik het over de lunch. Ik mag de keuken niet in. Dan maar op de bank naar de radio luisteren. En dan weet ik – als ik mijn bordje gepresenteerd krijg – dat ik eigenlijk een verwend kreng ben.