De mistral hield het na drie aaneengesloten weken grote mond eindelijk voor gezien en ik liet me dus met spoed naar het dorp rijden. Een glas rosé op het café-terras in de zon, dat werd tijd. Ik werd er benaderd door een Vlaming die ik er wel eerder had gesproken. Hij leest mijn columns en had begrepen dat ik de laatste tijd een beetje wankel-de-wankel ben.
Hij vroeg of ik niet naar huis wilde.
‘Hoezo, ik zit hier net’, antwoordde ik verbouwereerd.
Vriendelijk en behoedzaam legde hij uit dat hij met ‘naar huis’ een retourtje vaderland bedoelde. En dat hij wist dat immigranten die even niet zo tiptop zijn vaak denken aan ‘terug’. Ook iets met familie en zo.
Ik niet. Mijn (t)huis is hier en van iets van heimwee heb ik maar één keer last gehad. Toen ik in Portugal woonde en hoe dan ook naar Frankrijk terug wilde. De echtgenoot niet. Nadat ik erop gewezen dat hij in echtelijk verband altijd ‘follow the leader’ had geroepen, kuste ik nauwelijks een maand later de Franse grond bij een tankstation net achter de Spaanse grens. Dat het regende, kon me niks schelen. Ook niet dat ik voor ‘halve gare idioot’ werd uitgemaakt.
Om een beetje geschoold te doen zei ik tegen de Vlaming wat ik altijd van de dichter Leo Vroman heb onthouden: ‘Liever heimwee dan Holland’. Na ruim een kwart eeuw in het zuiden snap ik dat zinnetje beter dan ooit. Al is het ook waar dat ik al bijna 20 jaar niet meer in Holland ben geweest, ik wil er ook nooit meer naartoe. En de paar familieleden die ik er nog heb, zijn zo verstandig dat ze liever naar Frankrijk komen dan dat ik de omgekeerde route afleg. Ze vrezen dat ik wegens alleen nog ideeën van toen als verward persoon zou worden opgepakt. Ik ook. Een Provençaalse dorpeling in Rotterdam? Een kansloos schaap in het circus van eigentijds rumoer, ik moet er niet aan denken. Dus denk ik er niet aan
Na twee glaasjes rosé liet ik me door de thuis-secretatis naar huis rijden. Mijn (Portugese) hond Porta (ook al 16) verwelkomde me niet. Sinds het overlijden van mijn andere hond Fabius speelt er iets van wantrouwen. Die is nooit meer terugkomen nadat ie in de auto richting dierenarts was gehesen.
Ik snap meer van wantrouwen dan van heimwee.
Ik aaide Porta over z’n kop en zei: ‘Wankel-de-wankel, we zijn lotgenoten.’
En ik gaf ’m een troost-versnapering.
.
