Lang geleden toen ik – uiteraard op uitnodiging – moest aanleggen bij een kakkineus restaurant, werd ik zo’n beetje voor de entree, op zoek naar een parkeerplekje, staande gehouden door en zo te zien en te horen keurig iemand die zich presenteerde als ‘voiturier’. Ook toen miste ik al moderne ontwikkelingen op de arbeidsmarkt, van een ‘voiturier’ had ik nog nooit gehoord.
Ik werd uitgenodigd uit te stappen en de sleutels van mijn auto te overhandigen.
Was die jonge man een vermomde gendarme? Dan wel een agent in burger? Was ik door zo’n flitspaal op iets van overdreven liefde voor het gaspedaal verraden? Was dit een vertegenwoordiger van de blaaskapel die wilde nagaan of ik zo rond midi Koning Alcohol al de voeten had gekust? Het leek me onwaarschijnlijk, ik was bij dat resto nog niet eens voor het apéro binnen geweest.
Het zou me echt niet gebeuren
In een beknopte cursus Frans kreeg ik uiteengezet dat een ‘vouturier’ een functionaris is die je auto ergens wegzet en weer terugbrengt als je uitgegeten bent.
Service van de zaak.
Allicht omdat mijn journalistieke ‘middle-name’ wantrouwen is, begon ik er niet aan. Het zou me echt niet gebeuren dat een en of andere snuiter er me mijn – niet zo’n bolide – vandoor ging. Enige garantie dat ik de 2CV ooit terugzag?
Ik zei ‘merci’ en trok op. Voor zover dat kon. Metertje of honderd verderop en ik kon ruimschoots parkeren.
Wel weer wat geleerd. In de sfeer van de nieuwe beroepen.
€ 15 en je auto foetsie
Van de week las ik dat 40 winkeliers in het elite-dorp Sant-Jean-Cap-Ferrat (Alpes-Maritimes) een voiturier hebben aangesteld voor wie er boodschappen wil doen. Je kunt er je auto à raison van € 15 uit het zicht laten verdwijnen, in de hoop ’m ooit nog terug te zien.
We hebben in Frankrijk volgende maand parlementsverkiezingen. He gaat vooral over de ‘pouvoir d’achat’ (koopkracht). Ik vroeg me af: hoe werkt dat in zo’n brein, eerst € 15 aftikken voor je winkelt, je auto foetsie met een onbekende achter het stuur, wie weet een wildebras, sta je in het slechtste geval met je volle winkelwagentje op je karretje te wachten dat op de aanhanger van een wegsleepfirma afscheid van je neemt.
Een advocaat heeft me weleens uitgelegd dat je je auto zelfs niet aan je beste vriend moet uitlenen. Zo’n ‘voiturier’ heeft vast de beste bedoelingen, maar ik vind een paar minuten tippelen geen straf als het alternatief is dat ik niet weet waar mijn auto gebleven is,
Dat eet en shopt trouwens ook tamelijk onrustig.
heb dit trouwens als juist zeer practisch ervaren ! Niet meer zoeken niet meer vergeten ‘waar stond ie ook alweer …..De voiturier mag blijven wat mij betreft !!