Vandaag is de langste dag en dan is het in Frankrijk feest op straat. In alle dorpen en steden muziek. Of dat lukt, is nog de vraag, er heerst corona-angst.

Even een ‘petite histoire’. Ik heb altijd gedacht dat het Fête de la Musique iets van typisch Franse origine was. Ergens in de vorige eeuw bedacht als muzikaal volksfeest om de langste dag van het jaar te vieren.

Maar nee, aan de wieg ervan stond ene Joel Cohen, een Amerikaanse componist/musicus, afgestudeerd aan Harvard en gespecialiseerd in Middeleeuwse en Renaissance-muziek. Cohen werkte tijdens zijn studiejaren een tijdje als producer voor de radiozender France Musique, en bedacht in 1976 dat het wel leuk zou zijn als er op de langste dag van het jaar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat overal muziek gemaakt zou worden. Dus echt Frans is het voor oer-Frans versleten Fête de la Musique eigenlijk niet. Maar een kniesoor die daarop let, want wat begon als een lokaal Parijs feestje, werd onder president Mitterand in 1982 opgepikt door de toenmalige minister van Cultuur Jacques Lang die er echt werk van maakte.

Als er maar muziek in zit

Sindsdien heeft het Fête zich als een olievlek over heel Frankrijk (en een aantal buitenlanden) verspreid en wordt het gretig gevierd. In steden, dorpen en gehuchten, met ‘n’importe quoi’ dat je maar onder muziek kunt verstaan. Van een geïmproviseerd kinderkoortje tot en met een spetterend popconcert en alles wat daartussenin zit: het gaat om het idee. Straten worden afgezet, cafés blijven langer open, er staan barbecues voor de deur, en er wordt gedanst. Reserveren of een kaartje kopen hoeft niet, want het is overal feest en altijd en overal gratis.