Volgens mij zijn meer dan sommige Fransen niet goed bij hun hoofd. Neem nou die lui van de toeristenbureaus in Nice en Menton. Die organiseren elk jaar van die massa-festijntjes met die bedoeling toch wat toeristen te trekken als het niet alleen klimaattechnisch gezien helemaal geen seizoen is voor enigerlei vakantiebeleving aan de Côte d’Azur.
Een hit voor de horeca
In Nice dachten ze – al een tijdje terug hoor – dat een carnaval misschien wat hotelgasten zou trekken. In elk geval tot mijn verbazing bleek dat uit Italië gejatte ideetje een hit waar de horeca wel pap van lustte. Waarna ze zich op een relatieve steenworp afstand in het jaloerse Menton vrij langdurig achter het oor krabbelden: In Nice een uitbundige hoempa-hoempa party op straat, dan wij ook zoiets. Het peinzen in Menton vergde enige decennia, maar toen was het dan toch, eureka: La Fête du Citron. En om Nice echt te pesten, als ze het daar in de tweede helft van februari doen, wat let ons in Menton om uitgerekend dan wat citroenen in de lucht te gooien? Zo gezegd, zo gedaan en ik vrees dat dit niet op een bovengemiddeld IQ wijst. Bijvoorbeeld de Tour de France en de Giro d’Italia worden toch ook niet tegelijkertijd verreden? Het gaat mij verder niet aan en van de handel in commercieel toerisme heb ik gelukkig geen verstand, maar mij lijkt die gelijktijdigheid een beetje dom. En het is dus na-aperij van Menton, maar ja, dat is in Frankrijk niet zo speciaal. Toen de 2CV van Citroën aardig begon te lopen, kwam Renault gauw met z’n R4’tje.
Voor de 150e keer los
Vandaag (vrijdag) gaat het in Nice voor de 150e keer los. Op mijn aanwezigheid hoeft niet gerekend te worden, hetgeen onopgemerkt zal blijven, want er worden weer een paar honderdduizend toeschouwers verwacht. Voor zover ik weet is dat carnaval van middeleeuwse oorsprong en iets van de katholieke kerk, het zou als gemaskerd bal begonnen zijn aan de vooravond van het vasten. Het gemaskerd bal tijdens corona was mij meer dan genoeg en aan vatten doe ik niet. Een dag zonder een glas wijn en een sigaar is een dag niet geleefd. Tevens koester ik angst als ik in een levensbedreigende massa verzeild raak.
‘Keienbijters’, dan weet je genoeg
In een definitief te vergeten ver verleden heb ik ooit een keer iets van carnaval ondergaan. In het godvergeten Helmond, in het Nederlandse Brabant. De ongelukkigen in die gemeente noemen zich in februari ‘keienbijters’, dan weet je genoeg. Ik was niet op de hoogte toen ik de desbetreffende invitatie aanvaardde. Na 3 uur hield ik het voor gezien, er ging nog een trein naar Amsterdam. Ik was niet de enige vluchteling.
Ik zal best een barbaar wezen, maar mij ontgaat de culturele dan wel artistieke waarde van manshoge papier-maché poppen in zo’n corso. Ook de bierbrouwers zien dat anders, ik weet het.
Een zuidvrucht maak je soldaat
Ik ga ook niet naar het 89e citroenenfeest in Menton, dat zaterdag begint. Ofschoon ze daar behalve aan fruitvernieling ook aan opera en rock doen. Wie bij z’n volle verstand is en een zuidvrucht vangt, maakt ’m snel soldaat. In Menton wordt daarover dus iets genuanceerder gedacht, het zij zo.
Zowel in Nice als in Menton herneemt het gewone leven zijn loop weer op 26 februari. Tegen die tijd ga ik wel weer eens die kant op.
