’t Was blijkbaar alweer vakantie in Nederland en ik kreeg Carin te logeren, een jarenlange vriendin die het in de Kop van Noord-Holland weet te bolwerken. Diep respect. Ze stelde voor dat we een stukje van de Route du Mimosa zouden rijden. Het idee sprak me niet bijzonder aan, na een kilometer of wat heb ik het wel gehad met die goudgele pracht, maar zo kwam ik dus in Bormes-Les-Mimosas (Var) terecht. Daar begint of eindigt die route. Ik schijn er eerder geweest te zijn, maar daar herinner ik me niks van, het stadje zal wel weinig indruk hebben gemaakt. Ik weet wél dat je daar het presidentiële buitenverblijf Fort de Brégançon hebt, maar toen we er langs reden, was Emmanuel Macron er niet. ’s Avonds zag ik op tv dat hij die dag in het holst van de ochtend naar Rungis was getogen, de voornaamste  voedsel-groothandelsmarkt van Frankrijk, sinds 1970 opvolger van de even beroemde als beruchte Les Halles in Parijs. Als zogenaamd studerend jongmaatje heb ik er wel rondgelopen en ik snapte waarom Emile Zola die markt ‘De Buik van Parijs’ noemde.

De Gaulle was de eerste

Dat fort op een rotspunt in de Middellandse Zee was er al in de17e eeuw, maar pas in 1968 gepromoveerd tot zomerresidentie van het staatshoofd. Charles de Gaulle was de eerste die er zou logeren, maar dat werd natuurlijk niks. Hij (1,98 meter) klaagde dat de bedden te kort waren en waarschijnlijk vond hij de hele omgeving bedenkelijk. Iemand geboren in Lille en vooral vertrouwd met het departement Haute-Marne in de regio Grand-Est is meestal slecht op z’n gemak in méditerrane sferen. Zoals zijn vrouw Yvonne niet zo goed begreep wat ze in het Élysée in Parijs te zoeken had. Na afloop van haar eerste lunch als ‘première dame de France’ vroeg ze de bediende om de addition, de rekening. Geen idee of het waar is, maar ik houd van zulke onthullinkjes.

Sarkozy: een bed bij zijn schoonmoeder

Alle opvolgers van De Gaulle hebben in het fort gelogeerd, behalve Sarkozy. Die was ’s zomers liever bij zijn schoonmoeder die een stukje verderop een aardige villa aan zee heeft. Hij moest haar nog een beetje leren kennen, amper getrouwd als ie was met de fluisterzangeres Carla Bruni.
Jacques Chirac vond het er juist fantastisch en liet zich enthousiast fotograferen achter de maxi-cosy met z’n kleinkind. François Hollande is er maar één keer op vakantie geweest, geen succes, en hij stelde het fort voor het publiek open. Je kunt er via het Office du Tourisme een rondleiding krijgen die een paar uur duurt. Volgens Hollande konden zo de onderhoudskosten een beetje worden gedrukt. Macron is er juist heel vaak, vele malen per jaar, maar hij heeft dan ook een zwembadje laten aanleggen.

Het is natuurlijk altijd een hele toestand als de president naar Bormes komt. Zware bewaking, ook vanuit zee, en al helemaal als er andere staatshoofden of regeringsleiders een praatje komen maken. En dan wil zo’n Macron ook nog weleens een hapje eten in een plaatselijke bistro, of in iets meer dan een opblaasboot een tochtje op zee maken. De ‘gilets jaunes’ denken daar dan het hunne van. Ze mogen er niet komen demonstreren.

Alleen voor de pont naar Saint-Trop

Mijn vriendin had eigenlijk geen belangstelling voor het fort en ter hoogte van Sainte-Maxime had ze ook wel genoeg mimosa gezien en geroken. Ik kom daar alleen als ik met de pont naar Saint-Tropez moet, ’s zomers dus als dat om onbegrijpelijke redenen opgehemelde plaatsje over de weg vrijwel onbereikbaar is, behalve dan voor file-fanaten.

Uiensoep aan de Méditerranée

Na een beetje rond sjokken legden we zomaar aan bij restaurant Les Tourelles op de boulevard des Cistes. Zag er wel goed uit, dus waarom niet? Bleek een toevallige voltreffer. Met tot onze aangename verrassing een paar Franse oer-klassiekers op de kaart. We kozen respectievelijk voor feuilleté d’escargots en soupe à l’oignon en vervolgens voor filet de loup en gigot d’agneau au romarin. Slakken, uiensoep, zeewolf, lamsvlees, nee, méditerraan was het niet, maar wel heel erg lekker. Hoeveel er afgetikt moest worden, weet ik niet. Voor ik er erg in had, zwaaide mijn gast al met haar creditcard. Heel tevreden stuurde ik op huis aan. Ik had opgezien tegen die mimosa-route, maar de Grote Filosoof had weer eens gelijk: elk nadeel heb z’n voordeel. En ik dacht ook met enige sympathie aan De Gaulle. Hij had in dat restaurant vast opgelucht vastgesteld dat je zelfs in dat vermaledijde zuiden heel gewoon heel goed ouderwets Frans kunt eten. Het zou ’m gerustgesteld hebben.