Mijn vriend Francies de aannemer met wie ik dagelijks rond midi in het café een apéro-glaasje drink, was woensdag aan de late kant en maakte een teneergeslagen indruk. Ik wees op de strakblauwe hemel boven het terras en vroeg wat er aan de hand was. ‘Pénurie de carburant’, zuchtte hij. We hebben geen station de service, trouwens ook geen pinautomaat, geen dokter en zelfs geen pharmacie, en hij was naar het stadje verderop gereden om een paar jerrycans diesel te vullen voor zijn bejaarde pick-up-vrachtwagentje. Het tankstation had ’m niets meer te bieden gehad, geen druppel te krijgen. Het verbaasde me niet na alle berichten over geblokkeerde raffinaderijen en de prefect had het vullen van jerrycans al verboden.

‘De prijs van de revolutie’, zei ik vilein. Dat viel niet goed. Hij had een voorname klant moeten afbellen in wiens huis hij bezig was met iets van metselwerk of daaromtrent. Zonder zijn bedrijfswagen kon hij niet verder aan de slag. Hij zat er echt mee.

‘Laten we maar naar binnen gaan’, zei ik, ‘en even naar de president luisteren’. Die zou om één uur zo’n persconferentie geven en zoals het hoort hebben ze in het café tv. Behalve wij tweeën had niemand belangstelling voor het woord van de president van wie gezegd wordt dat hij zichzelf zo intelligent vindt dat niemand hem meer begrijpt. De gerant ging zelfs demonstratief op zijn terras zitten, overigens pas nadat hij onze glazen had bijgetankt. Het pompstation van de bar leverde gelukkig nog wel. Ik denk soms dat het bij ons pas echt hommeles wordt bij een pénurie de rosé.

De man in het verre Parijs deed aan een herhaling van zetten, pas op je 64e met pensioen en met dat rumoer op straat moest maar eens afgelopen wezen. Toen we weer buiten waren gaan zitten, schoof de Pens uit Amiens aan. Die noem ik zo omdat hij in mindere mate in de Weightwatchers gelooft en een onderwijzer uit die stad is die na zijn pensionering door zijn vrouw gedwongen werd in de Provence de ongezellige visite van Magere Hein af te wachten. Hij had gekeken, natuurlijk had hij gekeken, en hij was vóór de stakers en tevens vóór de president. Dat werd me te ingewikkeld, maar in zijn te krappe gele hesje kwam net de Brulboei aangelopen die me zoals altijd vernietigend aankeek. Naar Provençaalse normen een gestalte die ’s zomers en ’s winters sokloos door het leven waadt en die mij haat omdat ik me negatief over jagers heb uitgelaten. Hij weigert ook te onthouden dat ik geen Vlaming ben maar uit het nóg hogere noorden stam. Zoals altijd zette hij z’n stem op festival-volume en riep dat Macron moest opsodemieteren en dat Le Pen gelijk had.

Er kwamen nog een paar mensen aan ons tafeltje zitten. De slager die me minacht omdat ik geen vlees eet, bestelde een bodempje Franse whisky en vond dat er geen wegen geblokkeerd mochten worden, want anders liep zijn negotie gevaar. De gemeentesecretaresse kwam op haar altijd iets te hoge hakken even uit de mairie getrippeld om een sigaretje te roken en hield zich op de vlakte. De Engelse artiest, gespecialiseerd in onverkoopbare kunst, pleitte voor het dichtgooien van de grenzen. Francies wees er fijntjes maar tevergeefs op dat dat het item niet was, de net aangekomen Louis Rouge die niet zo heet maar altijd aan de rode wijn zit, vond van wel. De Sloveen van de pizzeria die tussen eind september en pasen gesloten is, had alle tijd gevonden om erbij te komen zitten en riep iets over Oekraïne. De Brulboei wilde weten wat de pensioenleeftijd in Vlaanderen is, ik wist het niet.

In het kabaal ging de rest van zijn betoog verloren

Het liep tegen half drie, er kwam iemand met zo’n luidruchtig rolkoffertje aangeslenterd die niemand kende. Hij kwam er doodgemoedereerd bij zitten, vroeg om rosé en zei: ‘Chez nous à Paris …’ Verder kwam hij niet. In het kabaal ging de rest van zijn betoog verloren. Ik waande me in een talkshow op de Franse tv waar iedereen met zijn mond en zijn armen schreeuwt. De Sloveen sloeg per ongeluk een glas van tafel waarna het even stil werd. Ik hield het voor gehoord en gezien en bedacht onderweg naar huis dat het dorp gebaat zou zijn bij een strenge president die in elk geval wél snapt hoe je een talkshow leidt. De naam Macron schoot me niet te binnen.

Het benzinemetertje waarschuwde: minder dan een kwarttank.