Zo! Dacht ik toen ik de wervende advertentie in Le Var Matin tegenkwam, baantje voor mij: Ricard zoekt personeel! Visioenen van heerlijke voorproefsessies van het nobele gele apéro-vocht dienden zich aan, verre horizonten kwamen voorbij toen bleek dat je te werk gesteld zou worden op een van die schitterende eilanden van Paul Ricard voor de kust van Six-Four-les-Plages in de buurt van Toulon, Les Iles d’Embiez en Bendor. Het paradijs ontvouwde zich.
Helaas. Het ging hier even niet om voorproevers van de overbekende anisette. Je moest gewoon aan de slag als seizoenkracht in de hotellerie, de restaurantsector, havenhulp, receptionist, animator, of zo’n ander lullig tijdelijk baantje zonder enige bestaanszekerheid. Laat maar weer.
Toen viel het kwartje. Als de firma Ricard seizoenkrachten zoekt voor zo’n beetje de mooiste eilanden in de Méditerranée, betekent dat dat ze toeristen willen gaan ontvangen. Ongetwijfeld met in achtneming van alle coronarestricties natuurlijk, maar toch. Dan wil ik daar ook wel weer eens heen, als bezoeker.

Toeristen welkom
Oké, even kort: ‘Les îles Paul Ricard recherchent des saisonniers’ stond er in de krant. Er werd personeel gezocht van april tot oktober voor de hotellerie, de restaurants, aan de haven, gastvrouwen en -heren, en noem maar op. Je kunt ook stage lopen, logies is geregeld. Er zijn ruim 300 banen in te vullen. Kijk hier maar: klik hier.
Dat klinkt toch echt alsof de schitterende Iles d’Embiez en Bendor weer aan een serieus toeristenseizoen durven te beginnen.
We vroegen het na. Het klopt. Je bent niet alleen als seizoenkracht, maar ook als bezoeker van harte welkom.

Stukje geschiedenis
De oude Grieken kwamen er al, latere piraten vonden het een prettig uitvalsplekje. In 1068 waagden de monniken van de Abdij Saint-Victor in Marseille de oversteek en begonnen in het ondiepe water tussen La Tour Fondue en Saint-Pierre een zoutwinnerij. Niet helemaal een succes, er werd jaarlijks amper 1200 ton zout van de 3 ½ hectares afgehaald.
En het eilandenrijkje ging nogal eens in andere handen over. Van de laatste paus van Avignon Grégoire XI in 376, via Henri IV in 1593, de familie Lombard in 1602 (die er een kasteel lieten bouwen), de baron de Baudinard halverwege 19e eeuw en Ferdinand Greling, die het bezit in 1920 aan de Société des Salins et pêcheries d’Hyères verkocht. En daarna kwam Paul Ricard in beeld.

Het eilandenrijk van de pastiskoning
Embiez bestaat eigenlijk uit twee eilanden, La Tour Fondue in het noord-westen en het île Saint-Pierre, met elkaar verbonden door slikken en schorren. Bij elkaar iets van 95 hectaren groot.
Het haventje van Saint-Pierre is makkelijk te bereiken vanaf de haven van Le Brusc op het vasteland, met normaal gesproken een dagelijkse veerdienst die er een minuut of 12 over doet.
Bendor ligt een stukje verderop, vlakbij Bandol.
Die prachtige eilandjes voor de Varoise kust Embiez en Bendor werden in 1958 gekocht door de befaamde Marseillaise pastiskoning Paul Ricard (1909-1997) en zijn nog altijd privébezit. Ricard ontwikkelde in 1932 in navolging van Pernod ook een op steranijs gebaseerd aperitief dat al snel op geen enkel terras en in geen enkel café ontbrak. Een Provençaals kruidenmengsel, waaronder koriander, kamille, citroenkruid en anijs. Wereldhit! Ricard werd een van de rijkste mensen van Frankrijk. Met zijn eigen Formule I-circuit in Le Castellet, (bij Marseille) en dus die privé-eilandjes Embiez en Bendor in de Méditerranée. Vanaf het moment dat ze werden opengesteld voor het publiek waren het toeristische topattracties.

De wijnen van Ricard
Maar de handige zakenman Paul Ricard, die tussen 1972-1980 ook nog burgemeester was van het dorpje Signes in de Var, was niet alleen geïnteresseerd in pastis. Hij kwam uit een familie van bakkers en wijnboeren, vandaar dat er op zijn eilandenrijk al snel wijngaarden werden ontwikkeld die prima wijnen leveren.
Die wijngaarden bestonden overigens al sinds 1901, maar echt serieus werd het pas toen Paul Ricard zich ermee ging bemoeien. En nu is de oogst goed voor zo’n 48.000 flessen per jaar. Vooral rosé, gebaseerd op grenache (80 procent) en syrah. De witte wijn van het Île des Embiez is een mix van ugni (80 %) en sauvignon blanc. Bij de ´rouge´ praat je over 80% merlot en 20% cabernet sauvignon. De wijnen van het Ricard-eiland hebben de laatste tijd tal van onderscheidingen veroverd. En ik moet zeggen, niet verkeerd.

Stierenvechten en natuur beschermen
Wat Paul Ricard zelf betreft ben ik een beetje ambivalenter. Zeker, hij was een mecenas en heeft als fanatiek sportliefhebber veel betekend voor tal van sporten. Zie ook zijn racecircuit Le Castellet waar nu ook weer Formule-1 gescheurd mag worden. Hij heeft zijn eilandenrijk beslist tot ontwikkeling gebracht, het is er goed toeven. Embiez – ook wel het bloemeneiland genoemd en dat is niet voor niks – is autovrij, je kunt er prima wandelen, op de fiets of per minitreintje de boel verkennen, ‘geheime’ kreken ontdekken, duiken, kajakken, van een heus wellnesscentrum genieten.
En er is het in 1966 opgerichte Institut Océanographique, opgezet om het zeeleven rondom de eilandjes te beschermen en te preserveren. Er is een aquarium waar je meer dan honderd soorten onderwaterdieren en -planten uit de Méditerranée kunt bewonderen, zo’n beetje 90% van het natuurlijke zeeleven in de Middellandse Zee.
Wat ik dan weer niet snap is dat diezelfde Paul Ricard zo’n hartstochtelijk liefhebber was van tauromachie dat hij volop geld stak in de stierenvechterij, er een club voor oprichtte die thans nog steeds 15.000 leden telt (!) en in 1955 de arena Méjanes in Arles liet bouwen, waar tot op de dag van vandaag corrida’s worden gehouden. Natuur beschermen en moorden? Dat snap ik niet. Ik neem er maar een glaasje Pernod bij. En die eilanden blijven fantastisch natuurlijk. Meer info: https://www.lesilespaulricard.com