Werd ik wel vrolijk van, dat de manifestanten die nog steeds hopen dat ze eerder dan op hun 64e met pensioen kunnen, voor hun artillerie nu hun oog laten vallen op keukengerei. ’t Begon natuurlijk weer in Parijs, wie het bedacht heeft, weet ik niet, maar ineens marcheerden er van de week duizenden mensen door de straten van de hoofdstad die met pollepels op potten en pannen hamerden. Het leverde aardig wat min of meer vreedzaam rumoer op, er viel hooguit te vrezen voor gehoorschade. Niet bij de president natuurlijk, want die is al drie maanden zo doof als een kolonie kwartels voor meningen die een paar nano-millimeter van de zijne afwijken.

Ik vertoon me nooit in enigerlei keuken, dit op nadrukkelijk bevel van de Hoge Autoriteit van de keuringsdienst van voedsel en waren met wie ik getrouwd ben. Er zal een reden voor zijn, misschien moet de alchemie van spinaziebereiding of daaromtrent als de cijfercode van een maffiakluis geheim blijven. Ik vind dat prima, dat gekook lijkt me een dagelijkse Hercules-klus voor mensen die ruim in hun tijd zitten. De drijfveren van fanate culi’s begrijp ik net zo min als ongetwijfeld goed bedoelde theorieën over een hierna-nogmaals.

Een dekselse boel herrie

Niettemin wist ik dat potten en pannen een dekselse boel herrie kunnen veroorzaken. Je hoort in zo’n keuken weleens iets vallen als je in je clubfauteuil rustig de krant zit te lezen. En volgens mij waren het de Argentijnen die in 2016 of zo als eersten hun keukens plunderden om hun regering mores te leren. Zag dat destijds op tv en dacht: dat wordt dus niks jongens.

Dat denk ik nu ook over het potten- en pannenprotest hier in Frankrijk dat uiteraard meteen heel sjiek le concert des casseroles is gedoopt. Ze noemen hier alles een concert, een paar flierefluiters in de tuin en je wordt geacht Bernard Haitink erbij te denken. Zoals sirenes van de oproerpolitie gehoord worden als de blaaskapel in een openluchtconcert van het gezag.

Het onderwijs moet beter

De president is inmiddels verteld dat de musici die le concert des casseroles ten gehore brengen, zijn afreden als thema hebben gekozen. De logé in het Élysée wees er van zijn kant nog maar weer eens op dat potten en pannen in de keuken thuishoren. Hij heeft al vaker gezegd dat het onderwijs dringend verbeterd moet worden. Hoe valt anders te verklaren dat bijna niemand hem begrijpt?

1 mei: de grote Kladderadatsch

Ik vermoed dat hij bezorgd en allerminst reikhalzend naar 1 mei uitkijkt. Die dag moet de grote Kladderadatsch worden in de zoveelste poging de pensioenwet in het omvangrijke archief van mislukkingen op te bergen.

En dat vind ik dan ook wel weer lastig te snappen van die Fransen: gaan ze staken op hun vrije dag, nota bene ook nog de Dag van de Arbeid.

‘Mag ik uw pan?’

De president staakt niet. Voor het eerst in maanden waagt hij zich in eigen land weer aan zwaar beveiligde werkbezoeken in wat departementen. De prefecten daar moeten er maar voor zorgen dat er geen ongelukken gebeuren. Die van de Hérault had er wel oren naar en verbood demonstraties waarbij lawaai wordt gemaakt. Kansloos natuurlijk, waarna hij de gendarmerie opdracht gaf het instrumentarium van le concert des casseroles te confisqueren. Op tv zag ik hoe een beteuterde gendarme aan een demonstrant vroeg: ‘Mag ik uw pan?’

Ik moest er hard om lachen. hij niet.