Heus, ik wil helemaal nergens anders wonen, ik ben gek op de Provence, maar nu even niet zó. De hele week al elke middag regen en onweer en het nare duo Mistral & Tramontana weet ook van geen ophouden. Ze lijken wel bang voor concurrentie van de windmolens, al zijn die er bij mij in de buurt nog (?) helemaal niet.
Ik moet niet zo mekkeren, ik zie die tv-beelden van het verwoestende noodweer in Noord-Italië ook, en denk dan: als het maar niet onze kant op komt. Volgens Météo France niet, maar die wijsneuzen hebben me al zo vaak in de luren gelegd. Een croque monsieur op de maan is bij wijze van spreken een fluitje van een cent, maar een weersvoorspelling die een beetje klopt, is vaak te hoog gegrepen. Ik snap dat niet.
En ik heb nu echt medelijden met de toeristen die in dit lange weekeinde van Hemelvaart le printemps en Provence dachten te vieren. Geen parasols, maar paraplu’s. Verder is het vooral ’s avonds en ’s nachts gewoon koud. Ik heb het dan al gauw over Siberië, als een echte Provençaalse ben ik goed in overdrijven geworden.
Ik heb er zo’n drie decennia in het zuiden op zitten en nooit eerder meegemaakt dat ik diep in mei de houtkachel moest aansteken en elke avond binnen aan het maal zat. Maandag ga ik die man van het hout bellen. Om wat stères chêne (kubieke meters eikenhout) voor de winter te reserveren. Bedenk ik meestal pas in oktober en dan ben je vaak te laat. Een ongeorganiseerd type als ik is in hoogzomer niet zo bezig met straks, als het weer donker en huiver is. ’t Zal me trouwens benieuwen of die houtbaas me nog te woord wil staan. De vorige keer dat ie kwam leveren, had ik geen cash in huis en betaalde ik ‘m met een cheque. Dat viel verkeerd. Iets fiscaals, geloof ik. Je hoort wel dat contant geld uit de tijd raakt, maar in mijn omgeving niet hoor.
Toen ik voor de haard wat voor me uit zat te mijmeren en er muziek van Bach opstond, vroeg ik me ineens af of hij andere klanken had gecomponeerd als hij in de Provence was geboren en opgegroeid. Lichter, zonniger misschien. Ik heb ’t er weleens over gehad met Reinbert de Leeuw, de betreurde pianist en componist die me ooit het pianospoor van Erik Satie zette. De Leeuw, die in een ander Provençaals departement een huis had, dacht: dat zou best eens kunnen.
Ik weet het niet, maar wel dat bij mij de somberte al toeslaat als een paar dagen het Provençaalse licht uit is. Daar ga daar je dit soort zwaar-op-de-hand-stukkies van tikken. Sorry.
