Weleens eerder opgetikt, ik ben niet zo’n gedreven francofiel. Eigenlijk alleen omdat mijn vrouw nergens anders wil wonen, verblijf ik in dit malle land. Waar gelukkig altijd wel wat te lachen valt.

Ik ben zo’n antieke krantenlezer en van de week stond er in de Var Matin in vette koeienletters de kop: Evenement du siècle (gebeurtenis van de eeuw). Journalistieke nieuwsgierigheid, ik wilde natuurlijk het naadje van de kous weten. Of het me nou mee- of tegenviel weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet, maar dat alles overtreffende evenement betrof dus de aanwezigheid gedurende drie ochtenden per week van een champêtre (veldwachter) in het madurodam-gehucht Riboux waar 50 mensen wonen. Voor het eerst in de eeuwenoude geschiedenis van het dorp een officiële handhaver van de openbare orde, ja, dan mag je wat mij betreft gerust van een dikke primeur spreken.

Er wordt maar op los geparkeerd

De functionaris wordt voor die paar ochtendjes geleend van het naburige stadje Signes met wel 2.500 inwoners, dus je mag aannemen dat die ervaren kracht van wanten weet bij burenruzies, als de school uitgaat, parkeergedoe en slordig tuinonderhoud. In Riboux hadden zo’n iemand zeer dringend nodig, want er wordt er maar op los geparkeerd. Altijd wat met die toeristen, vertel mij wat, ook het verkeer moet er dringend geregeld worden.

Bonnenboekje voor een heus proces-verbaal

Ik heb nooit goed begrepen wat de rol van een champêtre is.

Ik geloof een soort regelaar van van alles & nog wat, en de burgemeester is z’n baas. Wel een gezagsdrager, maar dan net niet goed genoeg om uit te groeien tot een echte politieagent. Geen wapen, wel een echt uniform, een bonnenboekje voor een heus proces-verbaal en een walkie-talkie aan de koppelriem. Zo’n alert-apparaat heet hier natuurlijk weer een talkie-walkie, zoals de Navo Otan heet. In Frankrijk moet alles altijd net even anders.

Ik hang al een tijdje rond in dit land en heb een paar keer met zo’n champêtre te maken gehad. Eerst toen er een vriendin was overleden en de official bijna besmuikt en in alle stilte de resterende morfine-pleisters kwam ophalen. Gelukkig geen idee of dat nog zo is, toen moest je die toen inleveren.

De klop op de ruit

Jaren later was er een keer de klop op de ruit. Naast de tabac geparkeerd op een stek voor invaliden. Ik vond: 2 à 3 minuten mijn vrouw in die winkel om wat sigaren te halen, dat moet kunnen. Mooi niet, de champêtre die vast op de loer had gelegen, had me gesnapt en zag in mij zijn klant van de dag. Papieren! Die zaten de in de tas van mijn vrouw, wat mijn verweer er niet sterker op maakte. Ze kwam gelukkig net aangelopen en riep: ‘Bonjour Raymond!’

‘Ah, c’est vous!’ Daarna geen woord meer over mijn illegaal parkeren. Eenmaal thuis wel gevraagd waarom mijn vrouw zo close was met die lummel van het gezag. Kom ’m in het dorp nog weleens tegen, we zeggen elkaar geen gedag.

Openbare orde gegarandeerd

Maar in dat Riboux zijn ze dus apentrots op hun deeltijd-veldwachter, reken maar dat 2023 in zwierend handschrift in de annalen wordt bijgeschreven.

Tot een bejaarde inwoner ineens gesommeerd wordt zijn tuin te maaien, is de openbare orde er gegarandeerd. Een geruststellend idee waar ik vrolijk van word.