Hopeloos verliefd op Frankrijk

Er worden erg veel boekjes over Frankrijk geschreven, belevenissen van expats en zo. Jubel-de-jubel en rare mensen, die Fransen. Vaak denk ik: laat maar. Nu kreeg ik er eentje aangereikt met een introductie van mijn Kijk, Zuid-Frankrijk!-collega Caspar Visser ’t Hooft, zelf een begenadigd schrijver. Hij noteert over ‘Hopeloos verliefd op Frankrijk’ dat de auteur Rosemarijn Milo op een vrolijke, levendige manier naar de dingen kijkt, in een pittige schrijfstijl. Ik raakte benieuwd en heb haar boek gelezen. Ik ben er enthousiaster over dan mijn collega. Want Milo laat het gelukkig niet bij soms hoogstpersoonlijke observaties over belevenissen en allerlei mensen in haar nieuwe omgeving (Metz, in het noorden van Frankrijk), maar betoogt ook het een en ander over de geschiedenis, de politiek en de cultuur in dit land. In zekere zin een opluchting, als je ’t vergelijkt met veel andere Frankrijk-boekjes. Milo, destijds advocaat in Nederland, heeft het hare geschreven als een soort vertelling voor de ‘achterblijvers’ in haar vorige ‘vaderland’ en wat me er vooral aan bevalt, is dat haar kijk op Frankrijk in de loop der jaren verandert. Dat is mij als immigrant ook overkomen, heel herkenbaar. En het prettige is dat Milo die minder ‘toeristische’ aspecten van het land met – zoals dat misschien heet – gepeperde humor aan de orde stelt. Dit is zonder twijfel een van de beste ‘Frankrijk-boekjes’ die ik gelezen heb. En het is juist helemaal niet zo’n ‘boekje’, want er staat genoeg in om over na te denken. Ik maak ook bezwaar tegen de gekozen titel, van ‘hopeloze verliefdheid’ is geen sprake. Milo houdt onmiskenbaar van Frankrijk en de Fransen, maar aveugle (blind) is ze allerminst. Zo heel lekker leesbaar zou er vaker over Frankrijk geschreven moeten worden.

Hopeloos verliefd op Frankrijk, door Rosemarijn Milo. Uitgeverij Grenzenloos, € 17,50

Franszalig

Nee, geen tikfout, het nieuwe boek van Arthur Verhoeven is allerminst franstalig, het heet gewoon Franszalig. Veel mensen kennen de auteur, hotelier aan de Côte d’Azur, van zijn eerdere verhalenbundels en misschien vooral van zijn reisgids Gouden tips voor de Côte d’Azur, volgens mij destijds de beste in dat genre. Hij heeft nu op zijn eigen prikkelende wijze een nieuwe reeks verhalen geschreven die me aanspreken en die me soms aan het lachen maakten. De toon wordt gezet door niemand minder van Shakespeare die gezegd zou hebben: ‘Het is beter van Frankrijk te genieten dan het te vertrouwen.’ Je zou denken dat het bestaan van een hotelier niet zo opwindend is, maar daar vergis je je dus in. En Franszalig is behoorlijk kritisch als het over (sommige) Nederlanders en Fransen gaat. Ik denk dat het lekker lezen is voor wie straks op de stranden van de Côte van de rosé nipt. En misschien nog wel meer voor de thuisblijvers. ‘Het is vermoeiend, soms ontmoedigend en zelfs demoraliserend’, noteert Verhoeven, ‘maar het land is zo verschrikkelijk mooi dat je elke dag toch weer de energie opdoet om door te gaan.’ Dat is de exacte omschrijving van de gevoelens van veel meer expats in Frankrijk, onder wie ik.

Franszalig, door Arnold Verhoeven. Als e-book bij bol.com, € 12,85